Disgrace - Vesania

Rising of a solemn ceremonial dawn

Fainting of a darkened yet resplendent sky

Gazing down at the shadows of those I left behind

Listening to the hollow overtaking stillness

So convinced of things to come on this day

I awaited the sunrise

I kissed all that I cared of I paid off all I owed to anyone

I closed all doors carefully, closed the undone

I wanted to collect all these moments of joy

And I have them all stand all around me now

I’m ready, the time is ripe

The things undone no more standing in the way of my resolution

My final composure

I’m done trying to live

I walked up the road to that I planned to this tallest bridge across forever

You saw me passing by and never said a word

I climbed to the top and stood right on the edge

The sun was rising, the air was thin, and you could hear the water glides

The mind so clear for this everlasting moment of clarity

The feeling so pure and free of morals as I spread my arms wide

And then I felt this cold shivers creeping flesh

I turned around convulsively holding to the ground

So scared, so terrified, I didn’t make a sound

And I stayed there kneeling down, despairing and facing the dirt

Calming down this trembling flesh and bones of this wretched self

I would never thought there could be anything more pathetic than this

Why can’t we neither live nor die?

Why are we so weak…

Going back, my head’s down

Uttermost disgrace, and a life to face

I’m sure you were there, why didn’t you push me down?

Why didn’t you push me down?

I have nothing to offer to anyone

But my own confusion, my will is done

Opkomst van een plechtige ceremoniële dageraad

Flauwvallen van een verduisterde maar schitterende lucht

Starend naar de schaduwen van degenen die ik achterliet

Luisteren naar de holle inhalende stilte

Zo overtuigd van wat er deze dag gaat gebeuren

Ik wachtte op de zonsopgang

Ik kuste alles waar ik om gaf Ik betaalde alles af wat ik iemand verschuldigd was

Ik sloot alle deuren zorgvuldig, sloot het ongedaan gemaakte

Ik wilde al deze momenten van vreugde verzamelen

En ik heb ze nu allemaal om me heen staan

Ik ben er klaar voor, de tijd is rijp

De dingen die ongedaan zijn gemaakt, staan ​​mijn resolutie niet meer in de weg

Mijn laatste kalmte

Ik ben klaar met proberen te leven

Ik liep de weg op die ik voor altijd van plan was om deze hoogste brug over te steken

Je zag me voorbij komen en zei geen woord

Ik klom naar de top en stond precies op de rand

De zon kwam op, de lucht was dun en je kon het water horen glijden

De geest zo helder voor dit eeuwige moment van helderheid

Het gevoel zo puur en vrij van moraal als ik mijn armen wijd spreid

En toen voelde ik deze koude rillingen kruipend vlees

Ik draaide me krampachtig om terwijl ik de grond vasthield

Zo bang, zo doodsbang, ik maakte geen geluid

En ik bleef daar geknield, wanhopig en met mijn gezicht naar het vuil

Dit bevende vlees en botten van dit ellendige zelf kalmeren

Ik had nooit gedacht dat er iets zieligers kon zijn dan dit

Waarom kunnen we niet leven of sterven?

Waarom zijn we zo zwak...

Ik ga terug, mijn hoofd is naar beneden

Ultieme schande, en een leven om onder ogen te zien

Ik weet zeker dat je daar was, waarom heb je me niet naar beneden geduwd?

Waarom heb je me niet naar beneden geduwd?

Ik heb niemand iets te bieden

Maar mijn eigen verwarring, mijn wil is gedaan