Posthuman Kind - Vesania

I want you to believe

That I reveal to you your insecurity

Senseless your disguise

And none of your masks can hide your face

I want you to see

That you’re dying in your own eyes

That these are not real rules

And that the joy of a day is gone with the daylight

I want you to hear

The whine of the wanderer

With a face cut by the years of silence

I want you to remember

The blind man,

For you’ve been seeing with his eyes

And the mute man,

That still performs his speech to the deaf crowd gathered

And all of them listening with hypnotic curiosity

I do not believe

In your truth

Can’t see you, while you standing right before me

Can’t hear you, while you’re talking to me

But I’m afraid I remember you

And that is the only thing that I regret

Ik wil dat je gelooft

Dat ik je je onzekerheid openbaar

Zinloos je vermomming

En geen van je maskers kan je gezicht verbergen

Ik wil dat je ziet

Dat je doodgaat in je eigen ogen

Dat dit geen echte regels zijn

En dat de vreugde van een dag met het daglicht is verdwenen

Ik wil dat je hoort

Het gejank van de zwerver

Met een gezicht gesneden door de jaren van stilte

Ik wil dat je onthoudt

De blinde,

Want je hebt met zijn ogen gekeken

En de stomme man,

Die voert nog steeds zijn toespraak voor de dove menigte die zich heeft verzameld

En ze luisteren allemaal met hypnotiserende nieuwsgierigheid

Ik geloof niet

In jouw waarheid

Ik kan je niet zien, terwijl je vlak voor me staat

Ik kan je niet horen terwijl je tegen me praat

Maar ik ben bang dat ik je nog herinner

En dat is het enige waar ik spijt van heb