Дорога - Веретено

Снова лег за минуту до подъёма.

Всё вокруг не ново, но абсолютно незнакомо.

По вискам молотит молотом аукциона.

Надеваю балахон и вон из дома, пока все дома.

В голове ни мысли, в кармане ни монеты,

Лишь талон на прием.

Семь утра кабинет номер десять

И песни какой-то куплет на фольге

От пачки не моих сигарет.

Не разобрав ни слова, мимо гастронома.

Снять бы симптомы с меня бестолкового.

Но на платформу будто силком.

В пасть прямиком прицепного вагона.

Дорога с каждой минутой темней.

Сколько не упирайся рогом, не пойму почему я на ней.

Дорога с каждой минутой длинней.

Сколько не упирайся рогом, здесь не ждут никаких новостей.

Куда-то еду, но мне туда не надо.

Нас таких невообразимая плеяда.

Этот ребус до сих пор не разгадан.

В поисках ответа лёгкие перегляды.

Всю дорогу зайцем, взглядом волчим.

Хочется кричать, аж нету мочи, но еду молча.

Ага.

Ага.

Да как и все тут заморочен.

Каждый пялится в окно на то, что позади,

Но галдят дожди, туша воспламенения в груди.

Напоминание на утро по фольге зудит:

«Умоляю, не ходи!»

Дорога с каждой минутой темней.

Сколько не упирайся рогом, не пойму почему я на ней.

Дорога с каждой минутой длинней.

Сколько не упирайся рогом, здесь не ждут никаких новостей.

Een minuut voordat ik opsta ga ik weer liggen.

Alles rondom is niet nieuw, maar absoluut onbekend.

De tempels inslaan met een veilinghamer.

Ik trek een hoodie aan en ga het huis uit terwijl iedereen thuis is.

Geen gedachte in mijn hoofd, geen munt in mijn zak,

Gewoon een toegangsbewijs.

Zeven in de ochtend kamer nummer tien

En liedjes een soort couplet op de folie

Van een pakje niet mijn sigaretten.

Zonder een woord te verstaan, langs de broodjeszaak.

Verwijder de symptomen van mij dom.

Maar op het perron als met geweld.

In de mond van een aanhangwagen.

De weg wordt elke minuut donkerder.

Hoevelen rusten niet tegen de hoorn, ik begrijp niet waarom ik erop zit.

De weg wordt elke minuut langer.

Het maakt niet uit hoeveel je je hoorn laat rusten, hier wordt geen nieuws verwacht.

Ik ga ergens heen, maar ik hoef daar niet heen.

We zijn zo'n onvoorstelbaar sterrenstelsel.

Deze puzzel is nog niet opgelost.

Op zoek naar een antwoord, lichte herzieningen.

Helemaal een haas, een blik van wolven.

Ik wil schreeuwen, er is al geen urine, maar ik rijd in stilte.

Ja.

Ja.

Ja, alsof alles hier bevroren is.

Iedereen staart uit het raam naar wat erachter zit

Maar de regen buldert en dooft de ontsteking in de borst.

Herinnering voor de ochtend op de jeukende folie:

'Ik smeek je, ga niet!'

De weg wordt elke minuut donkerder.

Hoevelen rusten niet tegen de hoorn, ik begrijp niet waarom ik erop zit.

De weg wordt elke minuut langer.

Het maakt niet uit hoeveel je je hoorn laat rusten, hier wordt geen nieuws verwacht.