The Serpent's Lair - Vale of Pnath

Flocks of carrion, fat and foul, dispose of the dead, obey the mort

Machinations falling in place

Closer to my purpose

His heartbeat rumbles through stone and moss, cascading fear upon my regiment

He can see through our eyes, yet he will not see his demise

An ophidian god, its blood the cure for death

One single drought from its veins bestows immortal breath

Descend into the mouth of hell as one

Granite turns to onyx, darker than a lifeless star

The air is dense with sulphur

The walls they pulse with life, an unknown blight stricken by darkness

We wield thy kin as trophies to put fear in his heart, for it will be removed

Enter his lair

Cadavers decorate his vault, trophies of his own

A hideous roar brings down earth and stone

Crushed and added to his collection

A feverish nightmare cast in shadow

Eyes glow with corruption

Look into our minds

Reflections of scorn

Lurking beneath the earth, buried within these walls, confined and forgotten

An ophidian god, it’s blood the cure for death

One single drought from it’s veins bestows immortal breath

Descend into the mouth of hell as one

Granite turns to onyx, darker than a lifeless star

The air is dense with sulphur

The walls they pulse with life, an unknown blight stricken by darkness

We wield thy kin as trophies to put fear in his heart, for it will be removed

Yet he will not see his demise

Zwermen aas, vet en vuil, gooi de doden weg, gehoorzaam de mort

Machines die op hun plaats vallen

Dichter bij mijn doel

Zijn hartslag dendert door steen en mos, waardoor angst over mijn regiment stroomt

Hij kan door onze ogen kijken, maar hij zal zijn ondergang niet zien

Een ophidische god, zijn bloed het geneesmiddel voor de dood

Een enkele droogte uit zijn aderen schenkt onsterfelijke adem

Daal als één af in de mond van de hel

Graniet verandert in onyx, donkerder dan een levenloze ster

De lucht is dicht met zwavel

De muren pulseren met leven, een onbekende plaag getroffen door de duisternis

We hanteren uw verwanten als trofeeën om angst in zijn hart te zaaien, want het zal worden verwijderd

Betreed zijn hol

Kadavers versieren zijn kluis, zijn eigen trofeeën

Een afschuwelijk gebrul brengt aarde en steen naar beneden

Verpletterd en toegevoegd aan zijn verzameling

Een koortsachtige nachtmerrie in de schaduw geworpen

Ogen gloeien van corruptie

Kijk in onze gedachten

Weerspiegelingen van minachting

Op de loer onder de aarde, begraven binnen deze muren, opgesloten en vergeten

Een ophidische god, het is bloed de remedie voor de dood

Een enkele droogte uit zijn aderen schenkt onsterfelijke adem

Daal als één af in de mond van de hel

Graniet verandert in onyx, donkerder dan een levenloze ster

De lucht is dicht met zwavel

De muren pulseren met leven, een onbekende plaag getroffen door de duisternis

We hanteren uw verwanten als trofeeën om angst in zijn hart te zaaien, want het zal worden verwijderd

Toch zal hij zijn ondergang niet meemaken