The Sickness Unto Death - Typhoon

Old man in a rocking chair

You wake up, you’ve been living alone

After all these years

Surrounded by these shards of mirrors

And how’d it get so quiet here?

You wonder, «Where did everyone go?»

You tried so hard to make people remember you for something that you were not

And if they so remember you then something else will certainly get forgotten

Life is for the living

I’ve heard tell that it is why we are young

In the morning sun

You take every year as it comes

But when your life is over

All those years fold up like an accordion

They collapse just like a broken lung

Now I’ve only got one organ left and this old bag of bones

It is failing me

I try to tell people that I’m dying only they don’t believe me

They say, «We're all dying,» that we’re all dying

But if you are dying, why aren’t you scared?

Why aren’t you scared like i’m scared?

I read somewhere that when you face eternity, you’ll face it alone

Not matter what you thought or what you had or you had not

Unless you put yourself in God

But tell me, God, oh where did you go?

Every bitter night into an empty room, I plead my case

Every night I pray that in the morning when I wake

I’ll be in a familiar place and I’ll find that I’m recovered and I’m sane

And I’ll remember everything

I’ll remember what I was like before that bug bit me

And when I have my childhood back

I’ll tear every page out of my book

And place them in an urn

And strike a match and watch them burn

Then I’ll hold the front cover

Against the back cover and look

You’ll see

Eternity will smile on me

Oude man in een schommelstoel

Je wordt wakker, je hebt alleen geleefd

Na al deze jaren

Omringd door deze scherven van spiegels

En hoe is het hier zo stil geworden?

Je vraagt ​​je af: "Waar is iedereen gebleven?"

Je hebt zo je best gedaan om mensen je te laten herinneren voor iets dat je niet was

En als ze je zo herinneren, zal er zeker iets anders vergeten worden

Het leven is voor de levenden

Ik heb gehoord dat dit de reden is waarom we jong zijn

In de ochtendzon

Je neemt elk jaar zoals het komt

Maar als je leven voorbij is

Al die jaren vouwen zich samen als een accordeon

Ze bezwijken net als een gebroken long

Nu heb ik nog maar één orgel over en deze oude zak met botten

Het laat me in de steek

Ik probeer mensen te vertellen dat ik dood ga, alleen geloven ze me niet

Ze zeggen: "We gaan allemaal dood", dat we allemaal dood gaan

Maar als je doodgaat, waarom ben je dan niet bang?

Waarom ben je niet bang zoals ik bang ben?

Ik heb ergens gelezen dat als je de eeuwigheid onder ogen ziet, je het alleen zult aanschouwen

Het maakt niet uit wat je dacht of wat je had of niet had

Tenzij je jezelf in God plaatst

Maar vertel me eens, God, oh waar ging je heen?

Elke bittere nacht in een lege kamer, bepleit ik mijn zaak

Elke avond bid ik dat 's morgens als ik wakker word

Ik zal op een vertrouwde plek zijn en ik zal merken dat ik hersteld en gezond ben

En ik zal alles onthouden

Ik zal me herinneren hoe ik was voordat die bug me beet

En als ik mijn jeugd terug heb

Ik scheur elke pagina uit mijn boek

En plaats ze in een urn

En sla een lucifer aan en kijk hoe ze branden

Dan houd ik de voorkant vast

Tegen de achterkant en kijk

Je zult het zien

De eeuwigheid lacht me toe