Fail Hard To Regain - Two Gallants

Well, once I knew a railway girl

Her age was 17, I gave her all I had to give

But the baggage of my dreams

Stole me from the games we played

Scorned me for my mask

And if she’s gone she lingers on

I beg you please don’t ask

Twas on a dark March evening

South bound I did ride

My head was out the window

When I found her at my side

Asked where I was goin' to

I told but where I came from

The jails in which I’ve done my time

I fail hard to regain

Dark girl, dark girl it kills me so

To watch you so afraid

You know that you’ve been real to those

And realness should be paid

Her eyes gone wide, alive she cried

Does pleasure ever last?

We live to see but patiently

I beg you please don’t ask

She took me in despite my sins

Fed me tea and such

And as she fell just like a child

I crumbled 'neath her touch

I held my breath and appeared to weep

At the fragments of my brain

See each day’s but a moment lad

I fail hard to regain

But as it goes the fiddler throws

Our values to the street

Whole world pain and sayings

As gay as impatience in his field

And captives of this Wall Street trade

We curse our mortal tasks

Forgive us though we all must go

And where to please don’t ask

And now I am a misspent man

Who knows not where he’s been

And oh so sapped with sufferin'

The worst is yet unseen

Renounce myself for further wealth

I take each breath in vain

Still haunted by that railway girl

I fail hard to regain

Nou, ooit kende ik een spoorwegmeisje

Haar leeftijd was 17, ik gaf haar alles wat ik te geven had

Maar de bagage van mijn dromen

Heeft me gestolen van de games die we speelden

Verachtte me om mijn masker

En als ze weg is, blijft ze hangen

Ik smeek je alsjeblieft niet vragen

Het was op een donkere avond in maart

Ik heb in zuidelijke richting gereden

Mijn hoofd was uit het raam

Toen ik haar aan mijn zijde vond

Gevraagd waar ik heen ging

Ik heb het verteld, maar waar ik vandaan kwam?

De gevangenissen waarin ik mijn tijd heb doorgebracht

Ik faal moeilijk om te herwinnen

Donkere meid, donkere meid, ik word er dood van dus

Om je zo bang te zien

Je weet dat je echt tegen hen bent geweest

En echtheid moet worden betaald

Haar ogen werden groot, levend huilde ze

Blijft plezier ooit bestaan?

We leven om te zien, maar geduldig

Ik smeek je alsjeblieft niet vragen

Ze nam me mee ondanks mijn zonden

Heb me thee gegeven en zo

En terwijl ze viel, net als een kind

Ik verkruimelde 'neath her touch'

Ik hield mijn adem in en leek te huilen

Op de fragmenten van mijn brein

Zie elke dag maar een moment jongen

Ik faal moeilijk om te herwinnen

Maar zoals het gaat, gooit de violist

Onze waarden voor de straat

Hele wereld pijn en gezegden

Zo homo als ongeduld in zijn vakgebied

En gevangenen van deze Wall Street-handel

We vervloeken onze sterfelijke taken

Vergeef ons, hoewel we allemaal moeten gaan

En waar te vragen, alsjeblieft niet

En nu ben ik een verkeerd gespelde man

Wie weet niet waar hij is geweest

En oh zo ondergesneeuwd met lijden

Het ergste is nog niet te zien

Doe afstand van mezelf voor verdere rijkdom

Ik haal elke adem tevergeefs

Nog steeds achtervolgd door dat spoorwegmeisje

Ik faal moeilijk om te herwinnen