Someday - Trans-Siberian Orchestra

He won the war, in a foreign land

That was no hero, that was my old man

And he came back home, where he met his wife

And he raised his kids, while he made a life

Now he never preached, though he always knew

And we watched him close, just to pick up clues

And sometimes late, in the dead of night

I can see him there, in the pale moon light

I am trying

And I don’t know how

And I don’t know when

But I’ll have to tell him someday

And as for this woman, my father wed

We knew we were loved, with the words unsaid

And when we were young she taught us all to read

And then one by one, she would watch us leave

Never saw her cry, for she hid her tears

As one by one, we would disappear

But of course we’d write, and of course we’d call

Just to hear her voice, whenever we would fall

I am trying

And I don’t know how

And I don’t know when

But I’ll have to tell her someday

So I wrote these words, and I hope they last

For the years have come, and the years have past

Think of all they gave, think of all the debt

But can’t find a way, to repay them yet

For the days still come, and the debt still mount

And do words unsaid, ever really count

But sometimes still, in the dead of night

I can see them there, in the pale moon light

I am trying

And I don’t know how

And I don’t know when

But I’ll have to tell them someday

Hij won de oorlog, in een vreemd land

Dat was geen held, dat was mijn oude man

En hij kwam terug naar huis, waar hij zijn vrouw ontmoette

En hij voedde zijn kinderen op, terwijl hij een leven maakte

Nu preekte hij nooit, hoewel hij het altijd wist

En we hebben hem van dichtbij bekeken, gewoon om aanwijzingen op te pikken

En soms laat, in het holst van de nacht

Ik kan hem daar zien, in het bleke maanlicht

Ik probeer

En ik weet niet hoe

En ik weet niet wanneer

Maar ik zal het hem op een dag moeten vertellen

En wat deze vrouw betreft, mijn vader is getrouwd

We wisten dat we geliefd waren, met de woorden onuitgesproken

En toen we jong waren, leerde ze ons allemaal lezen

En dan zou ze ons één voor één zien vertrekken

Heb haar nooit zien huilen, want ze verborg haar tranen

Een voor een zouden we verdwijnen

Maar natuurlijk zouden we schrijven, en natuurlijk zouden we bellen

Gewoon om haar stem te horen, wanneer we zouden vallen

Ik probeer

En ik weet niet hoe

En ik weet niet wanneer

Maar ik zal het haar ooit moeten vertellen

Dus ik heb deze woorden geschreven en ik hoop dat ze blijvend zijn

Want de jaren zijn gekomen, en de jaren zijn voorbij

Denk aan alles wat ze gaven, denk aan alle schulden

Maar kan nog geen manier vinden om ze terug te betalen

Want de dagen komen nog, en de schuld loopt nog steeds op

En tellen onuitgesproken woorden ooit echt

Maar soms toch, in het holst van de nacht

Ik kan ze daar zien, in het bleke maanlicht

Ik probeer

En ik weet niet hoe

En ik weet niet wanneer

Maar ik zal het ze op een dag moeten vertellen