The Boy - Tom Rosenthal

The boy sits in a field tall grass above his head, and he’s thinking of the

path that his ancestors did tread and as he’s dreaming of the future a mist

does descend, and he wonders if this is the beginning or this is the end

And out of the mist a tall creature does appear, his eyes wide and friendly,

his face full of years, he says «we're going on a journey in my hot air

balloon, and the time is now so we must get going soon».

They flew over the houses and the streets they use to know, over trains going

fast and people going slow, there were snow on the mountains and boats on the

sea, and there were lovers in the forest carving their names into a tree

The boys says «where are we going, where are we going to, I’m scared of the

future and I’m mildly scared of you, the creature looked down and said „don't

be scared of the unknown“, we’re going to a place in which I have grown

With a sudden gush of wind the balloon fell from the sky, and the boy shut his

eyes and hoped he wouldn’t die, the creature was calm, he had done this before

so he landed the hot air balloon and he opened the door

The boy walked out and he couldn’t believe his eyes, there was a flock of sheep

floating through the skies followed by a magic carpet on which their shepherd

did fly and the boy wondered what was going on.

So he walked through this land with the creature by his side, to his left was a

painter, painting the tides, and to his right a pack of wolves did cry to the

rise and fall of the moon.

They entered the forest and the trees they hung low, everything was dark and

nothing there did grow apart from a single yellow rose that the boy put in his

hair

Out of the forest, the snow it did fall, the creature held an umbrella high

above the boy then out the of snow appeared an empty platform, and they waited

patiently for a train

From far in the distance a train did arrive with a thousand polar bears

passengers inside, the creature said to the boy „are you ready for the ride“

and the boy said» yes I think I am"

So they sped through the hills and over mountains they did go, over old wooden

bridges withered from the cold, and the boy stared out of the window and smiled

at all he could see

They travelled through the desert to the setting sun, over streams and rivers

to where it all begun, and through the wind and the rain until the days were

done, they rode through the land

All of a sudden, the train it did stop, the creature said to the boy «this is

where we both get off», and all the polar bear climbed to the top of the train

to wave their goodbyes

At the waters edge, nothing more was said, the boy looked at the creature,

not a single tear was shed, and the creature laid his hand upon the boys head,

and gave him a wink of his eye

The creature turned around and walked slowly to the sea, to go to a place where

forever he would be, and with one great leap he leapt into sea and in the blink

of an eye he was gone.

The boy stood still, alone now on the shore, he stared into the distance and

hoped there would be more, and the yellow rose it fell to the floor and drifted

away on the wind.

De jongen zit in een veld hoog gras boven zijn hoofd, en hij denkt aan de...

pad dat zijn voorouders hebben bewandeld en aangezien hij droomt van de toekomst een mist

daalt, en hij vraagt ​​zich af of dit het begin is of dit het einde

En uit de mist verschijnt een groot wezen, zijn ogen wijd en vriendelijk,

zijn gezicht vol jaren zegt hij «we gaan op reis in mijn hete lucht

ballon, en de tijd is nu, dus we moeten snel beginnen».

Ze vlogen over de huizen en de straten die ze kenden, over treinen die gingen

snel en mensen langzaam, er lag sneeuw op de bergen en boten op de

zee, en er waren minnaars in het bos die hun namen in een boom kerfden

De jongens zeggen "waar gaan we heen, waar gaan we heen, ik ben bang voor de"

toekomst en ik ben een beetje bang voor je, het wezen keek naar beneden en zei 'niet doen'

wees bang voor het onbekende“, we gaan naar een plek waar ik ben opgegroeid

Met een plotselinge windvlaag viel de ballon uit de lucht en de jongen sloot zijn

ogen en hoopte dat hij niet dood zou gaan, het schepsel was kalm, hij had dit eerder gedaan

dus hij liet de heteluchtballon landen en opende de deur

De jongen liep naar buiten en hij kon zijn ogen niet geloven, er was een kudde schapen

zwevend door de lucht gevolgd door een magisch tapijt waarop hun herder

vloog en de jongen vroeg zich af wat er aan de hand was.

Dus hij liep door dit land met het schepsel aan zijn zijde, links van hem was een...

schilder, schilderde de getijden, en rechts van hem huilde een roedel wolven naar de

opkomst en ondergang van de maan.

Ze gingen het bos in en de bomen hingen laag, alles was donker en...

er groeide niets behalve een enkele gele roos die de jongen in zijn

haar

Uit het bos, de sneeuw die het viel, het wezen hield een paraplu hoog

boven de jongen verscheen toen uit de sneeuw een leeg platform, en ze wachtten

geduldig voor een trein

Van ver in de verte kwam er een trein aan met duizend ijsberen

passagiers binnen, zei het wezen tegen de jongen "ben je klaar voor de rit"

en de jongen zei» ja, ik denk dat ik dat ben"

Dus ze snelden door de heuvels en over bergen gingen ze, over oude houten

bruggen verdord van de kou, en de jongen staarde uit het raam en glimlachte

bij alles wat hij kon zien

Ze reisden door de woestijn naar de ondergaande zon, over beken en rivieren

naar waar het allemaal begon, en door de wind en de regen tot de dagen waren

gedaan, ze reden door het land

Plots stopte de trein, het wezen zei tegen de jongen: "Dit is

waar we allebei uitstappen», en alle ijsberen klom naar de top van de trein

om afscheid te nemen

Aan de waterkant werd er niets meer gezegd, de jongen keek naar het wezen,

geen enkele traan werd vergoten, en het schepsel legde zijn hand op het hoofd van de jongen,

en gaf hem een ​​knipoog

Het wezen draaide zich om en liep langzaam naar de zee, om naar een plaats te gaan waar...

voor altijd zou hij zijn, en met één grote sprong sprong hij in zee en in een oogwenk

in een oogwenk was hij weg.

De jongen stond stil, alleen nu aan de kust, hij staarde in de verte en...

hoopte dat er meer zouden zijn, en de gele roos viel op de grond en dreef weg

weg op de wind.