Moloch - Todtgelichter

Gleich einem Monolith

Erhebt sie sich

Dringt in mich

Macht mich ihrer gleich

Dunkel und gleißend

So steht sie da

Und strahlt in mich

Strahlt durch mich

Blechern

Grau

Gefärbt

Voll von uns

…von jenen

Die dankbar sind

Dankbar und verst’rt

Leben ist einsamsein

Das lehrst du uns

Das gibst du uns

So wandere ich durch meine Stadt

Beschienen von den Gesalbten des Steins

Und doch allein… so allein

Ich brauche einen Zeugen

Einen Zeugen für mein Leben

Will leben und nicht schwinden

Will mich teilen, mich verschwenden

Will mich geben, geben, geben und verbrauchen

Will mich leben, sichtbar

Und mein Leben vergeben

Jeder ist allein

Leben ist einsamsein

Seltsam im Nebel zu wandern

Kein Mensch kennt den anderen

Als een monoliet

Ze staat op

Dringt me door

Zorg dat ik haar leuk vind

Donker en helder

Zo staat ze

En schijnt in mij

Schijnt door mij heen

Tinny

Grijs

gekleurd

vol van ons

...van deze

wie zijn dankbaar?

Dankbaar en boos

het leven is eenzaamheid

Dat leer je ons

Dat geef je ons

Zo dwaal ik door mijn stad

Gestraald door de gezalfde van steen

En toch alleen... zo alleen

ik heb een getuige nodig

Een getuige voor mijn leven

Ik wil leven en niet verdwijnen

wil me delen, me verspillen

Ik wil geven, geven, geven en opgebruiken

Ik wil leven, zichtbaar

En vergeef mijn leven

Iedereen is alleen

het leven is eenzaamheid

Vreemd om in de mist te dwalen

Niemand kent de ander