Конвой - Точка росы

…И моя душа стала судоходной рекой,

Там черно-белый конвой, усталый конвой.

И нет веры в надзвездных сферах,

Она между мной и тобой.

И мы потеряли двенадцатый день

Тень на плетень и дело к ночи.

На дальней насыпи о чем-то стрекочет

Свет фонаря в траве.

Но я сам точил нож и резал облака,

И случался дождь, охлаждал мой пыл.

Я помню твои руки и глаза,

Я ничего не сказал, но ничего не забыл.

И кто-то из восточных судей осудит,

Лица не запомню, пусть злости не будет.

Мое время текло слева направо,

Я пил пригнувшись воду из-под крана.

... En mijn ziel werd een bevaarbare rivier,

Er is een zwart-wit konvooi, een vermoeid konvooi.

En er is geen vertrouwen in de superstellaire rijken,

Ze is tussen mij en jou.

En we verloren de twaalfde dag

Schaduw op het lelhek en het is tijd voor de nacht.

Op een verre dijk tjilpt iets

Lantaarnlicht in het gras.

Maar ik heb zelf het mes geslepen en de wolken gesneden,

En het regende, verkoelde mijn hartstocht.

Ik herinner me je handen en ogen

Ik heb niets gezegd, maar ik ben niets vergeten.

En een van de Oosterse rechters zal veroordelen,

Ik herinner me het gezicht niet, laat er geen woede zijn.

Mijn tijd vloeide van links naar rechts

Ik dronk water uit de kraan terwijl ik hurkte.