Sovereign Self - Thou

Dismembering the vision, an inversion of form

To make a scourge of past prosperities

Pure desires warped in the crucible of deception

Bent to a numbing hiss

The whispered drone throughout the shrine

Submission in occlusion, drunk on masculine virtue

Backs breaking to tend the fields just to turn and set them ablaze

Bent to a numbing hiss

The whispered drone throughout the shrine

Retreating into isolation, the revelatory darkness

Where true nature is revealed—and strength is found wanting

Embrace aesthetic rigidities, adopt proscribed mores

Lay wreaths of blame, a desperate slip of guilt

Ever playing the mummer strutting on the stage of self

Seizing callous disregard

Assuming insensitive affectation

Revolted joys, like foes in civil war

Like bosom friendships to resentment sour’d

With rage envenom’d against our peace;

Desperate, restricting, sallow;

Pale and wan, crushed from the ravages

My waning regard, reaching like a dying limb

A dead limb extending into insensate space

Still seeking the old friend, through the rent in time

The one locked in the carapace of frustration and loathing

Bent to a numbing hiss

The whispered drone throughout the shrine

Bent to a numbing hiss

The whispered drone throughout the shrine

Het uit elkaar halen van de visie, een omkering van vorm

Om een ​​plaag te maken van vroegere welvaart

Pure verlangens verwrongen in de smeltkroes van bedrog

Gebogen tot een verdovend gesis

De gefluisterde drone door het heiligdom

Onderwerping in occlusie, dronken van mannelijke deugd

Ruggen breken om de velden te verzorgen, gewoon om te draaien en ze in vuur en vlam te zetten

Gebogen tot een verdovend gesis

De gefluisterde drone door het heiligdom

Zich terugtrekken in isolement, de onthullende duisternis

Waar de ware aard wordt onthuld - en kracht ontbreekt

Omarm esthetische rigiditeiten, neem verboden mores over

Leg kransen van schuld, een wanhopige schuldbekentenis

Ooit de moeder spelend op het podium van jezelf

Gevoelige minachting grijpen

Uitgaande van ongevoelige affectie

Opstandige vreugden, zoals vijanden in een burgeroorlog

Zoals boezemvriendschappen tot wrok verzuurd

Met woede vergiftigd tegen onze vrede;

Wanhopig, beperkend, vaal;

Bleek en bleek, verpletterd door de verwoestingen

Mijn afnemende respect, reikend als een stervend lidmaat

Een dode ledemaat die zich uitstrekt tot in de gevoelloze ruimte

Nog steeds op zoek naar de oude vriend, via de huur op tijd

Degene die opgesloten zit in het schild van frustratie en walging

Gebogen tot een verdovend gesis

De gefluisterde drone door het heiligdom

Gebogen tot een verdovend gesis

De gefluisterde drone door het heiligdom