By Every Hand Betrayed - Thou

Through a boggy haven was cut a swath three miles long.

Into it you dumped tar and concrete, hate and fear.

Standing so tall, even Death would tremble to take you.

Running shoulder to shoulder with lions and wolves.

But you’re nothing.

A pack of liars.

Fakers.

Cowards.

Trapped now forever in this ghost town.

Shambling spectres haunting these streets.

Boundaries not set by concrete and bars--boundaries are set by neighborhoods

and bars.

You are paralyzed by apathy and cloaked in jaded elitism.

Your wasted potential surrounds me, binds me, suffocates me.

I yearn to retreat from your fortresses of bloated excess.

My ears fall deaf to your stammering quips and shrill complaints.

We stand eternal on the cusp of something great destined to always fall short.

Decimation may be our only saving grace.

Or will we stand eternal?

Door een drassige haven was een strook van drie mijl lang afgesneden.

Daarin heb je teer en beton, haat en angst gedumpt.

Als je zo hoog staat, zou zelfs de Dood beven om je mee te nemen.

Schouder aan schouder rennen met leeuwen en wolven.

Maar je bent niets.

Een stel leugenaars.

neppers.

lafaards.

Nu voor altijd gevangen in deze spookstad.

Schommelende spoken die door deze straten spoken.

Grenzen niet bepaald door beton en staven - grenzen worden bepaald door buurten

en bars.

Je bent verlamd door apathie en gehuld in afgemat elitarisme.

Je verspilde potentieel omringt me, bindt me, verstikt me.

Ik verlang ernaar om me terug te trekken uit je forten van opgeblazen overdaad.

Mijn oren vallen doof voor je stotterende grappen en schrille klachten.

We staan ​​eeuwig aan de vooravond van iets groots dat voorbestemd is om altijd tekort te schieten.

Decimatie is misschien wel onze enige goedmaker.

Of zullen we eeuwig staan?