The Sandringham Line - The Lucksmiths

She’s given it some thought

And it’s giving her some grief

Could it be she’s bored beyond belief?

By the time she says goodbye

She’s looking somewhere else

Stifling a sigh and gritting teeth

At the open door she pauses

It’s grey and wet and warm

Before the pending storm

Every now and then she misses horses

We’re too young for regrets

This is the closest that she gets

So I sleep in with the cynics

While she pushes from her mind

The twenty-seven minutes of the Sandringham line

The suburbs sliding past

Stretching to the sea

Her fingers brush the glass unconsciously

At the open door she pauses

It’s grey and wet and warm

Before the pending storm

Every now and then she misses horses

We’re too young for regrets

Surely we’re too young for regrets

I sat backwards on the train

And suddenly the city was further and further in front of me

Ze heeft er even over nagedacht

En het geeft haar wat verdriet

Zou het kunnen dat ze zich ongelooflijk verveelt?

Tegen de tijd dat ze afscheid neemt

Ze zoekt ergens anders

Een zucht verstikken en tandenknarsen

Bij de open deur pauzeert ze

Het is grijs en nat en warm

Voor de naderende storm

Af en toe mist ze paarden

We zijn te jong voor spijt

Dit komt het dichtst bij dat ze komt

Dus ik slaap uit met de cynici

Terwijl ze uit haar hoofd duwt

De zevenentwintig minuten van de Sandringham-lijn

De buitenwijken glijden voorbij

Zich uitstrekken naar de zee

Haar vingers strijken onbewust over het glas

Bij de open deur pauzeert ze

Het is grijs en nat en warm

Voor de naderende storm

Af en toe mist ze paarden

We zijn te jong voor spijt

We zijn zeker te jong voor spijt

Ik zat achterstevoren in de trein

En ineens lag de stad steeds verder voor me