A Sobering Thought (Just When One Was Needed) - The Lucksmiths

Sunlight seeps beneath the bedroom door

The new day can no longer be denied

You’re puzzled by the puddles on the floor

It’s time that I came clean about last night

I got a phone call from a friend I seldom see

Who thought we had some catching up to do

Suffice to say I didn’t disagree

And when I left I left the porch light on for you

Oh, it was such a sultry night

Half the city was outside

Just like moths drawn to the lights

And the stars were several

So we found ourselves a mediocre bar

And lost ourselves amongst the demimonde

A beer for every year that we’d let pass

And at «time» we wondered where the time had gone

Oh, but the breeze was beautiful

As we stumbled past the school

And upon the swimming pool

It was just too perfect

Atop the cyclone fence

I could almost see the sense in heading home

But the laughter of a friend

From the shadows of the shallow end…

Oh, when we finally fled the scene

Drunk and giddy with chlorine

God, I almost felt fifteen

Slinking down the street at night

Another minute more

And we both would have been caught

It’s a sobering thought

Just when one was needed

Zonlicht sijpelt onder de slaapkamerdeur door

De nieuwe dag kan niet langer worden ontkend

Je staat versteld van de plassen op de vloer

Het is tijd dat ik vannacht op de hoogte ben

Ik kreeg een telefoontje van een vriend die ik zelden zie

Wie dacht dat we nog wat in te halen?

Het volstaat te zeggen dat ik het niet oneens was

En toen ik wegging, liet ik het licht op de veranda voor je aan

Oh, het was zo'n zwoele nacht

De halve stad was buiten

Net als motten die naar de lichten worden getrokken

En de sterren waren meerdere

Dus we vonden onszelf een middelmatige bar

En verdwaalden tussen de halve monden

Voor elk jaar een biertje dat we voorbij laten gaan

En op «tijd» vroegen we ons af waar de tijd was gebleven

Oh, maar de wind was prachtig

Terwijl we langs de school strompelden

En bij het zwembad

Het was gewoon te perfect

Boven op het cycloonhek

Ik kon bijna de zin zien om naar huis te gaan

Maar het gelach van een vriend

Vanuit de schaduwen van het ondiepe gedeelte...

Oh, toen we eindelijk het toneel ontvluchtten

Dronken en duizelig met chloor

God, ik voelde me bijna vijftien

's Nachts door de straat sluipen

Nog een minuut langer

En we zouden allebei gepakt zijn

Het is een ontnuchterende gedachte

Net toen er een nodig was