Mary of the Moor - The Louvin Brothers

It was on one cold wintery nite,

When the wind blew across the wild moor.

When Mary came wandering home with her child,

'Till she came to her own fathers door.

Father dear father she cried,

Come down and open the door.

Or the child in my arms will perish and die

From the winds that blow across the wild moor.

Why did I leave this fair spot,

Where once I was happy and free,

I am now tune to roam without friends or a home,

And no one to take pity on me

But her father was deaf to her cries,

Not a sound of her voice did he hear.

So the watchdog did howl, and the village bells tolled,

And the wind blew across the wild moor.

Oh how the old man must’ve felt,

When he came to the door on next morn,

And he found Mary dead but the child still alive,

Closely grasped in his dead mothers arms.

In anger he tore his grey hair.

And the tears down his cheeks they did pour.

When he saw how that nite she had perished and died.

From the wind that blew across the wild moor.

In grief the old man pined away,

And the child to its mother went soon.

And no one they say have lived that to these days

And the cottage to ruin has gone.

But the villagers point out the spot,

Where the willow pours over the door.

Saying there Mary died once a gay village find,

From the wind that blew across the wild moor.

Het was op een koude winteravond,

Toen de wind over de wilde heide waaide.

Toen Maria met haar kind thuiskwam,

Tot ze aan de deur van haar eigen vader kwam.

Vader lieve vader ze huilde,

Kom naar beneden en open de deur.

Of het kind in mijn armen zal omkomen en sterven

Van de wind die over de wilde heide waait.

Waarom heb ik deze eerlijke plek verlaten,

Waar ik ooit gelukkig en vrij was,

Ik ben nu afgestemd om rond te zwerven zonder vrienden of een huis,

En niemand om medelijden met me te hebben

Maar haar vader was doof voor haar geschreeuw,

Geen enkel geluid van haar stem hoorde hij.

Dus de waakhond huilde, en de dorpsklokken luidden,

En de wind blies over de woeste heide.

Oh wat moet de oude man zich gevoeld hebben,

Toen hij de volgende ochtend aan de deur kwam,

En hij vond Mary dood, maar het kind leefde nog,

Nauw vastgegrepen in zijn dode moeders armen.

In woede scheurde hij zijn grijze haar.

En de tranen stroomden over zijn wangen.

Toen hij zag hoe die avond ze was omgekomen en stierf.

Van de wind die over de woeste heide waaide.

In verdriet kwijnde de oude man weg,

En het kind ging snel naar zijn moeder.

En niemand waarvan ze zeggen dat ze dat tegenwoordig hebben meegemaakt

En het te ruïneren huisje is verdwenen.

Maar de dorpelingen wijzen de plek aan,

Waar de wilg over de deur stroomt.

Zeggen daar Mary stierf eens een homoseksueel dorp vond,

Van de wind die over de woeste heide waaide.