Victim - The Golden Palominos

I feel the motion of the car before I open my eyes.

The air is blue-black,

brown-black, black-black.

Smell of gas, oil, animals.

I’m in the trunk.

My wrists and ankles tied.

Tape over my mouth it almost covers my nose but I can breathe barely.

I must have been here for hours, everything’s stiff and my head throbs like someone’s drumming on china.

The car stops.

He turns off the motor -- but there are no traffic sounds.

No people sounds.

No wind.

What place has no wind?

I turn my head towards the

sounds like people watch radios when something terrible happens.

My palms are sweating.

Where am I?

The trunk squeaks as he lifts it up and the

sun blinds me.

He almost looks like a faceless Jesus surrounded by light.

He pulls me out of the trunk and bangs my head against the door.

I try to cry out, but it comes like a hum.

He drags me, half-standing, along a dirt road into a house.

I can’t see any

other houses and it looks like a farm.

The screen door bangs behind me and I feel a deep, deep pressure inside.

All the rules have changed here.

I’m dragged down a hall like a bag and I look for a phone, other doors.

Nothing but bare floors and brown boxes in small rooms.

He pulls me into the

bathroom and I almost crack my head as he pushes me onto the floor.

Tilts his head to the side and gazes at me as if I was a pet then walks out.

I’m lying there for a long time, trying to get the tape off of me.

My eyes are tearing.

I don’t make a sound.

I can’t get up and I keep rolling

from side to side, trying not to make noise.

I’ve got to get him to talk to me.

If I can get this thing off my face I can

talk to him.

I’ll tell him my name.

Have you killed other women in here?

I’m thinking you’ve got hundreds of them nailed down, hung on walls,

hanging from ceiling fans swinging dead in summer wind.

Why did you pick me?

If I had stayed to finish at the library I would have been

there twenty minutes longer maybe I’d have been OK.

Would have rushed into the

house, books piled up in my arms like a baby, and blurted explanations why I was sorry.

So sorry I’m late everyone.

Would you have waited for me anyway?

Would you have picked another woman?

Would I have read about her in the paper and said oh my god, I was there that

night… and called all my friends in a panic.

Telling them then how much I loved them as if I’d never have the chance again.

I wonder what everyone is doing now.

Putting up signs.

Showing my picture on the evening news.

Calling old friends.

Maybe I’m not even considered missing

yet.

The family will fall apart and my parents will go crazy.

Slowly.

My brother will be so quiet at the funeral and insist the casket be closed.

(I never even told anyone what kind of funeral I wanted when I died.)

Maybe years from now they’ll find my skeleton on the floor here and they’ll

have to use dental records to identify me.

My family will say «At least we know

now.

We always hoped she was alive somewhere.

We just hope she’s in peace.»

When I sleep my dreams are crazy -- I’m flying over fields.

I don’t think I sleep for more than twenty minutes and when I wake up, it feels like I’m under

a heavy blanket.

I’m still here.

As I wake up I hear a dog barking in the distance and I think I’m in my parents' house in South Carolina.

When I open my eyes, there’s a shotgun

pressed between them.

I’ll never get married.

I’ll never have kids.

I’ll never go to Europe.

I’ll never learn to play piano.

I’ll never write a book.

The last thing I hear is a click.

Ik voel de beweging van de auto voordat ik mijn ogen open.

De lucht is blauwzwart,

bruin-zwart, zwart-zwart.

Geur van gas, olie, dieren.

Ik zit in de kofferbak.

Mijn polsen en enkels gebonden.

Tape over mijn mond, het bedekt bijna mijn neus, maar ik kan nauwelijks ademen.

Ik moet hier al uren zijn, alles is stijf en mijn hoofd bonst alsof iemand op porselein trommelt.

De auto stopt.

Hij zet de motor af, maar er zijn geen verkeersgeluiden.

Geen mensengeluiden.

Geen wind.

Welke plaats heeft geen wind?

Ik draai mijn hoofd naar de

klinkt alsof mensen naar de radio kijken als er iets vreselijks gebeurt.

Mijn handpalmen zweten.

Waar ben ik?

De kofferbak piept als hij hem optilt en de

de zon verblindt me.

Hij ziet er bijna uit als een gezichtsloze Jezus omringd door licht.

Hij trekt me uit de kofferbak en bonkt met mijn hoofd tegen de deur.

Ik probeer het uit te schreeuwen, maar het klinkt als een brom.

Hij sleept me, half staand, over een onverharde weg een huis in.

Ik zie er geen

andere huizen en het lijkt op een boerderij.

De hordeur knalt achter me en ik voel een diepe, diepe druk van binnen.

Alle regels zijn hier veranderd.

Ik word als een tas door een gang gesleept en ik zoek naar een telefoon, andere deuren.

Niets dan kale vloeren en bruine dozen in kleine kamers.

Hij trekt me in de

badkamer en ik kraak bijna mijn hoofd als hij me op de grond duwt.

Kantelt zijn hoofd opzij en staart me aan alsof ik een huisdier ben en loopt dan naar buiten.

Ik lig daar een hele tijd en probeer de tape van me af te krijgen.

Mijn ogen tranen.

Ik maak geen geluid.

Ik kan niet opstaan ​​en ik blijf rollen

van links naar rechts, proberend geen lawaai te maken.

Ik moet hem zover krijgen om met me te praten.

Als ik dit ding van mijn gezicht kan krijgen, kan ik dat

praat tegen hem.

Ik zal hem mijn naam vertellen.

Heb je hier andere vrouwen vermoord?

Ik denk dat je er honderden hebt vastgespijkerd, opgehangen aan muren,

hangend aan plafondventilatoren die dood zwaaien in de zomerwind.

Waarom heb je mij gekozen?

Als ik was gebleven om af te ronden in de bibliotheek, zou ik zijn geweest

daar twintig minuten langer misschien zou ik OK zijn geweest.

Zou naar de zijn gesneld

huis, boeken stapelden zich op in mijn armen als een baby, en flapte uitleg waarom het me speet.

Het spijt me dat ik te laat ben iedereen.

Zou je toch op me hebben gewacht?

Had je een andere vrouw gekozen?

Had ik over haar in de krant gelezen en gezegd: oh mijn god, ik was daar dat?

nacht... en belde al mijn vrienden in paniek.

Toen ik ze vertelde hoeveel ik van ze hield alsof ik nooit meer de kans zou krijgen.

Ik vraag me af wat iedereen nu doet.

Borden ophangen.

Ik laat mijn foto zien op het avondnieuws.

Oude vrienden bellen.

Misschien word ik niet eens als vermist beschouwd

nog.

Het gezin valt uit elkaar en mijn ouders worden gek.

Langzaam.

Mijn broer zal zo stil zijn op de begrafenis en erop aandringen dat de kist wordt gesloten.

(Ik heb zelfs nooit iemand verteld wat voor soort begrafenis ik wilde toen ik stierf.)

Misschien zullen ze over jaren mijn skelet hier op de vloer vinden en zullen ze

gebitsgegevens moeten gebruiken om mij te identificeren.

Mijn familie zal zeggen: 'We weten het tenminste'

nu.

We hebben altijd gehoopt dat ze ergens leefde.

We hopen alleen dat ze in vrede is.»

Als ik slaap, zijn mijn dromen waanzinnig: ik vlieg over velden.

Ik denk niet dat ik langer dan twintig minuten slaap en als ik wakker word, voelt het alsof ik onder

een zware deken.

Ik ben er nog.

Als ik wakker word, hoor ik in de verte een hond blaffen en ik denk dat ik in het huis van mijn ouders in South Carolina ben.

Als ik mijn ogen open, is er een jachtgeweer

tussen hen gedrukt.

Ik zal nooit trouwen.

Ik zal nooit kinderen krijgen.

Ik ga nooit naar Europa.

Ik zal nooit piano leren spelen.

Ik zal nooit een boek schrijven.

Het laatste wat ik hoor is een klik.