Session 08 - The Early November

(Well the next few years were probably the slowest, most uncomfortable years of

my life.

I mean, they tried to make it easy but they gave up pretty quickly.

And I’m not gonna lie, I didn’t make it easy on them either.

I could just

never forgive them.

You know.

But I’m the kinda person who believes everything

happens for a reason.

I’m kinda glad that I was so miserable counting down the

days till I was 18, ya know, so I could leave.

Cause the way it worked for me,

it was this one day where I was in the right place at the right time

Now I’m not the type of person to just go get what I want.

I usually wait for

it to casually come to me.

Something hit me that day like a ton of bricks.

I know it sounds cheesy, but I fell in love.

And that’s what kept me there for

the next few years.

I would’ve ran away if it wasn’t for her.)

Well it was just the same as any day I was looking to run far from the school

And I was at the door ready to go when I heard some books hit the floor

So then I stopped, jaw dropped, I said, this must be love

Cause when I pulled myself together you were already gone

I screamed wait a minute, listen to the voice in my head

It said, kid you better run cause she’s getting away with it

(So I chased after her, running down the hallways. Running up to her and

grabbed her arm.

Actually just stood there frozen, didn’t know what to say to

her.

I think she kinda felt the same thing so it worked out.

I felt like I

finally had a reason to be happy, you know.

She would be the first person in my

life who was completely honest with me.

I had a reason to trust.

When I was with her it just felt like my problems with my parents didn’t seem

to big anymore.

Oh well, I just didn’t care about them.)

(Nou, de volgende jaren waren waarschijnlijk de langzaamste, meest ongemakkelijke jaren van)

mijn leven.

Ik bedoel, ze probeerden het gemakkelijk te maken, maar ze gaven het vrij snel op.

En ik ga niet liegen, ik heb het ze ook niet gemakkelijk gemaakt.

Ik zou gewoon kunnen

vergeef het ze nooit.

Je weet wel.

Maar ik ben het soort persoon dat alles gelooft

gebeurt met een reden.

Ik ben best blij dat ik zo ellendig was met het aftellen van de

dagen tot ik 18 was, weet je, dus ik kon vertrekken.

Want de manier waarop het voor mij werkte,

het was deze ene dag dat ik op het juiste moment op de juiste plaats was

Nu ben ik niet het type persoon om gewoon te gaan halen wat ik wil.

Ik wacht meestal op

het om terloops naar me toe te komen.

Er viel me die dag iets op als een hoop stenen.

Ik weet dat het cheesy klinkt, maar ik werd verliefd.

En dat hield me daar voor

de komende jaren.

Ik zou zijn weggelopen als het niet voor haar was geweest.)

Nou, het was precies hetzelfde als elke dag dat ik ver van school wilde rennen

En ik stond bij de deur klaar om te gaan toen ik een paar boeken op de grond hoorde vallen

Dus toen stopte ik, mijn mond viel open, ik zei, dit moet liefde zijn

Want toen ik mezelf bij elkaar rapte, was jij al weg

Ik schreeuwde wacht even, luister naar de stem in mijn hoofd

Het zei, jochie, je kunt maar beter rennen want ze komt ermee weg

(Dus ik rende achter haar aan en rende door de gangen. Ik rende naar haar toe en

greep haar arm.

Stond daar eigenlijk gewoon bevroren, wist niet wat ik moest zeggen

haar.

Ik denk dat ze een beetje hetzelfde voelde, dus het is gelukt.

Ik voelde me alsof ik

had eindelijk een reden om gelukkig te zijn, weet je.

Zij zou de eerste persoon zijn in mijn

leven die helemaal eerlijk tegen me was.

Ik had een reden om te vertrouwen.

Toen ik bij haar was, voelde het alsof mijn problemen met mijn ouders niet leken

niet meer groot.

Ach, het kon me gewoon niet schelen.)