The Unquiet Grave - The Dubliners

The Wind doth blow today my love,

A few small drops the rain.

Never have I had but one true love,

In cold clay she is lain.

I’ll do as much for my true love,

As any young man may.

I’ll sit and mourn all on her grave,

A twelve month and a day.

The twelve month and a day been gone,

A voice spoke from the deep.

Who is it sits all on my grave.

And will not let me sleep?

Tis I Tis I thine own true love,

Who site upon your grave,

For I crave one kiss from your sweet lips,

And that is all i seek.

You crave one kiss from my clay cold lips,

But my breath is earthy strong.

Had you one kiss from my clay cold lips,

You’re time would not be long.

My time be long, my time be short,

Tomorrow or today,

May God in heaven have all my soul

But I’ll kiss you lips of clay.

See down in yonder garden green.

Love where we used to walk.

The sweetest flower that ever grew.

Is withered to the stalk.

The stalk is withered dry sweetheart,

So will our hearts decay.

So make yourself content, my love,

'Til death calls you away.

De wind blaast vandaag mijn liefde,

Een paar kleine druppeltjes regen.

Nooit heb ik maar één ware liefde gehad,

In koude klei ligt ze.

Ik zal evenveel doen voor mijn ware liefde,

Zoals elke jonge man kan.

Ik zal zitten en rouwen op haar graf,

Een twaalf maanden en een dag.

De twaalf maanden en een dag zijn voorbij,

Een stem sprak uit de diepte.

Wie is het zit allemaal op mijn graf.

En laat je me niet slapen?

Dit ben ik, ik ben je eigen ware liefde,

Wie plaats op je graf,

Want ik hunker naar één kus van je zoete lippen,

En dat is alles wat ik zoek.

Je hunkert naar één kus van mijn kleikoude lippen,

Maar mijn adem is aards sterk.

Had je een kus van mijn kleikoude lippen,

Je tijd zou niet lang duren.

Mijn tijd is lang, mijn tijd is kort,

Morgen of vandaag,

Moge God in de hemel mijn hele ziel hebben

Maar ik zal je lippen van klei kussen.

Kijk naar beneden in het groen van de tuin.

Ik hou van waar we vroeger liepen.

De zoetste bloem die ooit groeide.

Is tot aan de stengel verdord.

De stengel is verdord, droge lieverd,

Zo zal ons hart vergaan.

Dus maak jezelf tevreden, mijn liefste,

Tot de dood je roept.