The Rebel - The Dubliners

I am come of the seed of the people, the people that sorrow;

Who have no treasure but hope

No riches laid up but a memory of an ancient glory

My mother bore me in bondage, in bondage my mother was born

I am of the blood of serfs;

The children with whom I have played, the men and women with whom I have eaten

Have had masters over them, have been under the lash of masters

And though gentle, have served churls

The hands that have touched mine

The dear hands whose touch Is familiar to me

Have worn shameful manacles, have been bitten at the wrist by manacles

Have grown hard with the manacles and the task-work of strangers

I am flesh of the flesh of these lowly, I am bone of their bone I that have

never submitted;

I that have a soul greater than the souls of my people’s masters

I that have vision and prophecy, and the gift of fiery speech

I that have spoken with God on the top of his holy hill

And because I am of the people, I understand the people

I am sorrowful with their sorrow, I am hungry with their desire;

My heart is heavy with the grief of mothers

My eyes have been wet with the tears of children

I have yearned with old wistful men

And laughed and cursed with young men;

Their shame is my shame, and I have reddened for it

Reddened for that they have served, they who should be free

Reddened for that they have gone in want, while others have been full

Reddened for that they have walked in fear of lawyers and their jailors

With their Writs of Summons and their handcuffs

Men mean and cruel

I could have borne stripes on my body

Rather than this shame of my people

And now I speak, being full of vision:

I speak to my people, and I speak in my people’s name to

The masters of my people:

I say to my people that they are holy

That they are august despite their chains

That they are greater than those that hold them

And stronger and purer

That they have but need of courage, and to call on the name of their God

God the unforgetting, the dear God who loves the people

For whom he died naked, suffering shame

And I say to my people’s masters: Beware

Beware of the thing that is coming, beware of the risen people

Who shall take what ye would not give

Did ye think to conquer the people, or that law is stronger than life

And than men’s desire to be free?

We will try it out with you ye that have harried and held

Ye that have bullied and bribed

Tyrants… hypocrites… liars!

Ik ben voortgekomen uit het zaad van de mensen, de mensen die treuren;

Die geen schat hebben dan hoop

Geen opgemaakte rijkdommen, maar een herinnering aan een oude glorie

Mijn moeder droeg me in slavernij, in slavernij werd mijn moeder geboren

ik ben van het bloed van lijfeigenen;

De kinderen met wie ik heb gespeeld, de mannen en vrouwen met wie ik heb gegeten

Heb meesters over zich gehad, ben onder de zweep van meesters geweest

En hoewel zachtaardig, heb ik churls geserveerd

De handen die de mijne hebben aangeraakt

De lieve handen wiens aanraking mij bekend is

Beschamende handboeien hebben gedragen, in de pols zijn gebeten door handboeien

Hard zijn geworden met de handboeien en het taakwerk van vreemden

Ik ben vlees van het vlees van deze nederige, ik ben been van hun been Ik die heb

nooit ingediend;

Ik die een ziel heb die groter is dan de zielen van de meesters van mijn volk

Ik die visie en profetie heb, en de gave van vurige spraak

Ik die met God heb gesproken op de top van zijn heilige heuvel

En omdat ik van de mensen ben, begrijp ik de mensen

Ik ben bedroefd door hun verdriet, ik heb honger door hun verlangen;

Mijn hart is zwaar van het verdriet van moeders

Mijn ogen zijn nat van de tranen van kinderen

Ik heb verlangd met oude weemoedige mannen

En lachte en vloekte met jonge mannen;

Hun schaamte is mijn schaamte, en ik ben er rood van geworden

Rood geworden voor dat ze hebben gediend, zij die vrij zouden moeten zijn

Reden daarvoor zijn ze in gebreke gebleven, terwijl anderen vol zijn geweest

Rood geworden daarvoor hebben ze gelopen uit angst voor advocaten en hun cipiers

Met hun dagvaardingen en hun handboeien

Mannen gemeen en wreed

Ik had strepen op mijn lichaam kunnen dragen

In plaats van deze schande van mijn mensen

En nu spreek ik, vol visie:

Ik spreek tot mijn mensen, en ik spreek in de naam van mijn mensen om

De meesters van mijn mensen:

Ik zeg tegen mijn mensen dat ze heilig zijn

Dat ze augustus zijn ondanks hun kettingen

Dat ze groter zijn dan degenen die ze vasthouden

En sterker en puurder

Dat ze maar moed nodig hebben en de naam van hun God aanroepen

God de onvergeetelijke, de dierbare God die van de mensen houdt

Voor wie hij naakt stierf, zich schamend?

En ik zeg tegen de meesters van mijn volk: Pas op!

Pas op voor wat komen gaat, pas op voor de verrezen mensen

Wie zal nemen wat je niet zou geven?

Dacht je het volk te veroveren, of dat de wet sterker is dan het leven?

En dan het verlangen van mannen om vrij te zijn?

We zullen het proberen met jullie die hebben geplaagd en vastgehouden

Jullie hebben gepest en omgekocht

Tirannen... huichelaars... leugenaars!