Master McGrath - The Dubliners

Eighteen sixty nine being the date anf the year

Those Waterloo sportsmen and more did appear

For to gain the great prizes and bear them awa'

Never counting on Ireland and Master Mcgrath

On the twelfth of November, that day of renown

Mcgrath and his keeper they left Lurgan town

A gale in the Channel, it soon drove them o’er

On the thirteenth they landed on England’s fair shore

Oh well when they arrived there in big London Town

Those great English sportsmen all gathered around

And one of those gentlemen standing nearby

Said, 'Is that the great dog you call Master Mcgrath?

'

Oh well one of the gentlemen standing around

Says, 'i don’t care a damn for your Irish greyhound!

'

And another he sneered with a scornful 'Ha!

Ha!

We’ll soon humble the pride of your Master Mcgrath.

'

Then Lord Lurgan came forward and said, 'Gentlemen

If there’s any amongst you has money to spend

For your grand English nobles I don’t care a straw

Here’s five thousand to one upon Master Mcgrath.

'

Oh, Mcgrath he looked up and he wagged his old tail

Informing his lordship, 'Sure I know what you mean

Don’t fear, noble Brownlow, don’t fear them agra

We’ll soon tarnish their laurels', says Master Mcgrath

Oh well Rose stood uncovered, the great English pride

Her master and keeper were close by her side;

They let them away and the crowd cried, 'Hurrah!

'

For the pride of all England and Master Mcgrath

Oh well Rose and the Master they both ran along

'i wonder', says Rose, 'what took you from your home

You should have stayed there in your Irish domain

And not come to gain laurels on Albion’s plain.

'

'Well, I know', says the Master, 'we have wild heather

Bogs

But, bedad, in old Ireland there’s good men and dogs

Lead on, bold Britannia, give none of your jaw

Stuff that up your nostrils', says Master Mcgrath

Well the hare she led on just as swift as the wind

He was sometimes before her and sometimes behind

He jumped on her back and held up his ould paw —

'Long live the Republic', says Master Mcgrath

Achttienenzestig is de datum en het jaar

Die Waterloo-sporters en meer zijn verschenen

Om de grote prijzen te winnen en ze weg te houden'

Nooit rekenen op Ierland en meester McGrath

Op twaalf november, die dag van bekendheid,

McGrath en zijn verzorger verlieten de stad Lurgan

Een storm in het Kanaal, het dreef ze al snel over

Op de dertiende landden ze op de schone kust van Engeland

Ach, toen ze daar aankwamen in de grote Londense stad

Die geweldige Engelse sporters verzamelden zich allemaal rond

En een van die heren die in de buurt staat

Hij zei: 'Is dat de grote hond die u meester McGrath noemt?

'

Oh nou een van de heren die er omheen staan

Zegt: 'Ik geef niets om je Ierse windhond!

'

En een ander sneerde hij met een minachtend 'Ha!

Ha!

We zullen spoedig de trots van uw meester McGrath vernederen.

'

Toen kwam Lord Lurgan naar voren en zei: 'Heren...

Als er iemand onder jullie is die geld te besteden heeft

Voor uw grote Engelse edelen kan het me geen druppel schelen

Hier is vijfduizend tegen één voor meester McGrath.

'

Oh, McGrath, hij keek op en kwispelde met zijn oude staart

Zijn lordschap informerend, 'Natuurlijk weet ik wat je bedoelt'

Wees niet bang, nobele Brownlow, wees niet bang voor hen agra

We zullen snel hun lauweren bezoedelen', zegt Master McGrath

Ach, Rose stond onbedekt, de grote Engelse trots

Haar meester en verzorger waren dicht bij haar;

Ze lieten ze gaan en de menigte riep: 'Hoera!

'

Voor de trots van heel Engeland en meester McGrath

Ach, Rose en de Meester renden allebei mee

'ik vraag me af', zegt Rose, 'wat je uit je huis heeft gehaald'

Je had daar in je Ierse domein moeten blijven

En kom niet om lauweren te winnen op de vlakte van Albion.

'

'Nou, ik weet het', zegt de meester, 'we hebben wilde heide

moerassen

Maar, bedad, in het oude Ierland zijn goede mannen en honden

Ga door, gedurfde Britannia, geef niets van je kaak

Stop dat maar in je neus', zegt meester McGrath

Nou, de haas leidde ze net zo snel als de wind

Hij was soms voor haar en soms achter

Hij sprong op haar rug en hield zijn oude poot omhoog -

'Lang leve de Republiek', zegt meester McGrath