James Larkin - The Dubliners

In Dublin City in nineteen thirteen

The boss was rich and the poor were slaves

The women working and children starving

Then on came Larkin like a mighty wave

The workers cringed when the boss man thundered

Seventy hours was his weekly chore

He asked for little and less was granted

Lest given little then he’d ask for more

In the month of August the boss man told us

No union man for him could work

We stood by Larkin and told the boss man

We’d fight or die, but we wouldn’t shirk

Eight months we fought and eight months we starved

We stood by Larkin through thick and thin

But foodless homes and the crying of children

It broke our hearts, we just couldn’t win

Then Larkin left us, we seemed defeated

The night was black for the working man

But on came Connolly with new hope and counsel

His motto was that we’d rise again

In nineteen sixteen in Dublin City

The English soldiers they burnt our town

The shelled our buildings and shot our leaders

The Harp was buried 'neath the bloody crown

They shot McDermott and Pearse and Plunkett

They shot McDonagh and Clarke the brave

From bleak Kilmainham they took Ceannt’s body

To Arbour Hill and a quicklime grave

But last of all of the seven heroes

I sing the praise of James Connolly

The voice of justice, the voice of freedom

He gave his life, that man might be free

In Dublin City in negentien dertien

De baas was rijk en de armen waren slaven

De vrouwen die werken en de kinderen die verhongeren

Toen kwam Larkin als een machtige golf

De arbeiders kromp ineen toen de baas donderde

Zeventig uur was zijn wekelijkse karwei

Hij vroeg om weinig en er werd minder gegund

Tenzij hij weinig krijgt, zou hij om meer vragen

In de maand augustus vertelde de baas ons:

Geen vakbondsman voor hem zou kunnen werken

We stonden bij Larkin en vertelden de baas:

We zouden vechten of sterven, maar we zouden ons niet verschuilen

Acht maanden hebben we gevochten en acht maanden hebben we uitgehongerd

We stonden achter Larkin door dik en dun

Maar voedselloze huizen en het huilen van kinderen

Het brak ons ​​hart, we konden gewoon niet winnen

Toen verliet Larkin ons, we leken verslagen

De nacht was zwart voor de werkende man

Maar daar kwam Connolly met nieuwe hoop en raad

Zijn motto was dat we weer zouden opstaan

In negentien zestien in Dublin City

De Engelse soldaten hebben onze stad in brand gestoken

Ze beschoten onze gebouwen en schoten onze leiders neer

De harp werd begraven 'onder de bloedige kroon'

Ze schoten McDermott en Pearse en Plunkett

Ze schoten McDonagh en Clarke de dapperen neer

Van het sombere Kilmainham namen ze het lichaam van Ceannt mee

Naar Arbour Hill en een snelkalkgraf

Maar als laatste van alle zeven helden

Ik zing de lof van James Connolly

De stem van gerechtigheid, de stem van vrijheid

Hij gaf zijn leven, die man zou vrij kunnen zijn