The Jub-Jub Bird - The Bluetones

Please, your sympathy’s not what I crave,

Nor judgement on how I behave,

Or to wake up beside you today,

Try as I do to let somebody in,

Well I never know where to begin,

It’s just a sweet word and on to the next thing.

But whenever I hear your name,

A mist comes down over my eyes,

The burden of hiding my shame,

It grows weak and eventually dies, then it dies.

And what can I say,

If confession won’t send them away?

These demons inside are refusing to die,

I hope against hope, but they stay,

And I’ll disprove all that you’ve heard,

The shortcomings of all their long words,

Chattering of little birds,

Now, hormonal suppression kicks in,

And I’m lost in the scent of your skin,

And it hits like a left to the chin,

But whenever truth starts to ring,

A mist comes down over my eyes,

The pain and the guilt that it brings,

Loses faith in its host and then dies, then it dies.

But whenever I hear your name,

A mist comes down over my eyes,

The burden of hiding my shame,

It grows weak and eventually dies, then it dies.

And what can I say,

If confession won’t send them away?

These demons inside are refusing to die,

I hope against hope, but they stay,

But they stay, stay, stay, stay,

Stay, stay, stay, stay, stay.

Alsjeblieft, je sympathie is niet waar ik naar verlang,

Noch oordeel over hoe ik me gedraag,

Of om vandaag naast je wakker te worden,

Probeer zoals ik doe om iemand binnen te laten,

Nou, ik weet nooit waar ik moet beginnen,

Het is gewoon een lief woord en op naar het volgende.

Maar telkens als ik je naam hoor,

Er komt een mist over mijn ogen,

De last van het verbergen van mijn schaamte,

Het wordt zwak en sterft uiteindelijk, dan sterft het.

En wat kan ik zeggen,

Als bekentenis ze niet wegstuurt?

Deze demonen binnenin weigeren te sterven,

Ik hoop tegen de hoop in, maar ze blijven,

En ik zal alles weerleggen wat je hebt gehoord,

De tekortkomingen van al hun lange woorden,

Gebabbel van kleine vogels,

Nu treedt hormonale onderdrukking in werking,

En ik ben verloren in de geur van je huid,

En het slaat als een linkse tegen de kin,

Maar wanneer de waarheid begint te rinkelen,

Er komt een mist over mijn ogen,

De pijn en het schuldgevoel dat het met zich meebrengt,

Verliest het vertrouwen in zijn gastheer en sterft dan, dan sterft hij.

Maar telkens als ik je naam hoor,

Er komt een mist over mijn ogen,

De last van het verbergen van mijn schaamte,

Het wordt zwak en sterft uiteindelijk, dan sterft het.

En wat kan ik zeggen,

Als bekentenis ze niet wegstuurt?

Deze demonen binnenin weigeren te sterven,

Ik hoop tegen de hoop in, maar ze blijven,

Maar ze blijven, blijven, blijven, blijven,

Blijf, blijf, blijf, blijf, blijf.