Manila - Telethon

Packing all expressions away

Folding the tiny fastener down

Another day will see this manila

Envelope opened again

Where will you be, my friend?

oh

Balcony at a piece of performance art

Or the back booth of a culver’s

Or a Marriott courtyard in some suburb

Of some metropolitan area you’ve never been

When will you be opening it again?

Cannonballing off of the pier

With your new bleach blonde hair

I remember you well, but not why we were there

Twenty-07, twelve years ago

An impressionist old canvas of impressionable ego

And although I suppose I could take it as proof it’s all makeshift

The way the sun looks from inside of an eyelid

Right now it makes me angry which we’ve learned

Is merely sadness pushing outward, ever outward till it bursts

Oh, we know you can’t be perfect

Could you at least try to be good

So you can say «this came out better than I thought it would»

Ideally, by the time you settle down

You’ll bring a lightness to your town and all those around

Remember: every mayor, beloved NBA player, every saint’s

Been caught in the perennial cliche you’re living now

Siphon off a bit of the poise you seek

Shaking your head glibly when they try to read your face and they guess you’re

a pisces

As if you’ve ever thought of it for longer than a minute

As if you want to be here or give a shit

Assume they’re giving one back, at this point a leap

«I'm taurus» you crack, and they ask if you have weed

And for the first time in at least a decade, you do truly wish you could say

«Yes I do and it’s really good, let us go obfuscate

This kitchenette we’re in

Because i’m tired of my two friends

I’m tired of congenial misery"

But lying don’t come easy anymore, a hundred shoes outside the door but you

can’t find yours

And Life is full of subtle changes, this ain’t one, to some you’re lame;

but you’re comfortable

Maybe by the time you leave your town

And get a thousand miles down you’ll turn around

Because you miss the stale emotion and the sounds of train stops passing

And all that you can’t stand to even think about right now

Alle uitdrukkingen wegpakken

De kleine sluiting naar beneden vouwen

Een andere dag zal dit manilla zien

Envelop weer open

Waar zal je zijn, mijn vriend?

oh

Balkon bij een kunstwerk

Of de achtercabine van een duiker

Of een binnenplaats van Marriott in een buitenwijk

Van een grootstedelijk gebied waar je nog nooit bent geweest

Wanneer ga je het weer openen?

Kanonskogels vanaf de pier

Met je nieuwe blonde blonde haar

Ik herinner me je goed, maar niet waarom we daar waren

Twenty-07, twaalf jaar geleden

Een impressionistisch oud canvas van een indrukwekkend ego

En hoewel ik veronderstel dat ik het als bewijs zou kunnen nemen, is het allemaal geïmproviseerd

De manier waarop de zon er vanuit een ooglid uitziet

Op dit moment maakt het me boos, wat we hebben geleerd

Is alleen maar droefheid die naar buiten duwt, altijd naar buiten totdat het barst?

Oh, we weten dat je niet perfect kunt zijn

Kun je op zijn minst proberen goed te zijn?

Dus je kunt zeggen "dit kwam er beter uit dan ik dacht dat het zou zijn"

In het ideale geval tegen de tijd dat u tot rust komt

Je brengt een lichtheid in je stad en iedereen in de buurt

Onthoud: elke burgemeester, geliefde NBA-speler, elke heilige

Ben gevangen in het eeuwige cliché dat je nu leeft

Siphon uit een beetje van de balans die je zoekt

Lichtjes je hoofd schudden wanneer ze je gezicht proberen te lezen en ze denken dat je dat bent

een vissen

Alsof je er ooit langer dan een minuut aan hebt gedacht

Alsof je hier wilt zijn of iets wilt schelen

Stel dat ze er een teruggeven, op dit punt een sprong

"I'm taurus" kraak je, en ze vragen of je wiet hebt

En voor het eerst in ten minste tien jaar zou je echt willen dat je kon zeggen:

"Ja dat doe ik en het is echt goed, laten we gaan verdoezelen"

Deze kitchenette waar we in zitten

Omdat ik mijn twee vrienden beu ben

Ik ben de sympathieke ellende beu'

Maar liegen is niet makkelijk meer, honderd schoenen buiten de deur maar jij

kan de jouwe niet vinden

En het leven zit vol met subtiele veranderingen, dit is er niet een, voor sommigen ben je kreupel;

maar je bent op je gemak

Misschien tegen de tijd dat je je stad verlaat

En als je duizend mijl naar beneden gaat, keer je om

Omdat je de muffe emotie mist en het geluid van de trein stopt met passeren

En alles waar je op dit moment niet eens aan kunt denken