Копилка - T-killah

Белый шум в голове.

Отражение моей тени на одинокой стене.

И что ни день, то прострация, так и хочется

Отметку в паспорт и просто сорваться.

Опять теряюсь в этом пространстве,

Опять боль головная не даст отоспаться.

И чтоб понять причину нужна её иллюстрация,

Но рядом нет тебя и нужно собраться.

Я потерплю еще, если причина во мне,

Но с кем рядом ты, когда пустует свет в окне?

Нервы кричат, бастуют, а я злюсь, ревную.

И знаешь, хватит сил, не трачу их впустую!

Стоишь ли ты всех клеток во мне,

Что в теле сгорается, бросил, зачем?

Не знаешь ты, да и не знаю я.

Просто хочу остаться.

Это копилка!

Я знаю, ты полна боли,

Но так нужна мне еще попытка.

Хочу понять её, но пьяный я от избытка.

В этой крови адреналина на двоих, но

Ты снова сникла - это как яд!

Это как яд!

Мы копилка...

Лавина накроет с головой.

Там знаю,

Холодно, но мне так срочно нужен покой.

Мой самый тяжелый настрой всё меньше

Трогает шрамы внутри.

Чувства на ноль.

Всё время память о ней, а время летит,

Станции всех мелочей рвут эту нить.

Длинный коридор, но света нет в конце.

Ломая стены не останусь здесь.

А я, искал свой пятый элемент.

И все мысли в голове и то что помню, как бред.

Веришь или нет, видишь это память сгорает в огне.

И знай, копилка на грани совсем, но нужен ответ.

И пусть ты стоишь миллионы клеток во мне.

Что в теле сгорают с вопросом "Зачем?"

Не знаешь ты, но знаю я

И просто хочу остаться.

Это копилка!

Я знаю, ты полна боли,

Но так нужна мне еще попытка.

Хочу понять её, но пьяный я от избытка.

В этой крови адреналина на двоих, но

Ты снова сникла - это как яд!

Это как яд!

Мы копилка...

Ты под кожу опять, ты моё всё, моё но;

Но тебя не могу я понять.

Я не смотрю тебе в глаза, словно мне придется соврать.

На моём теле следы ты оставила в прошлом - печать.

Ну дай же мне тебя обнять, мы копилка.

Witte ruis in mijn hoofd.

Weerspiegeling van mijn schaduw op een eenzame muur.

En elke dag, dan knielen, wil ik gewoon

Een merkteken in het paspoort en gewoon losbreken.

Weer verloren in deze ruimte

Nogmaals, de hoofdpijn laat je niet uitslapen.

En om de reden te begrijpen, heb je de illustratie nodig,

Maar je bent er niet en je moet bij elkaar komen.

Ik zal meer lijden als de reden in mij is,

Maar naast wie ben jij als het licht in het raam leeg is?

Zenuwen schreeuwen, slaan toe, en ik word boos, jaloers.

En weet je, genoeg kracht, verspil ze niet!

Ben je elke cel in mij waard?

Wat brandt er in het lichaam, verlaten, waarom?

Jij weet het niet, en ik weet het ook niet.

Ik wil gewoon blijven.

Het is een spaarvarken!

Ik weet dat je vol pijn zit

Maar ik moet het nog proberen.

Ik wil het begrijpen, maar ik ben dronken van overdaad.

In dit bloed van adrenaline voor twee, maar

Je bent weer verwelkt - het is als vergif!

Het is als vergif!

Wij zijn spaarvarken...

De lawine zal je hoofd bedekken.

daar weet ik het

Het is koud, maar ik heb zo dringend vrede nodig.

Mijn zwaarste bui wordt kleiner

Raakt de littekens van binnen.

Nul gevoelens.

De hele tijd de herinnering aan haar, en de tijd vliegt,

Stations van alle kleinigheden scheuren deze draad.

Lange gang, maar geen licht aan het eind.

Het doorbreken van de muren zal hier niet blijven.

En ik was op zoek naar mijn vijfde element.

En alle gedachten in mijn hoofd en wat ik me herinner als onzin.

Geloof het of niet, je ziet deze herinnering in het vuur branden.

En weet je, het spaarvarken staat op de rand van volledig, maar je hebt een antwoord nodig.

En laat je miljoenen cellen in mij kosten.

Wat in het lichaam brandt met de vraag "Waarom?"

Jij weet het niet, maar ik weet het

En ik wil gewoon blijven.

Het is een spaarvarken!

Ik weet dat je vol pijn zit

Maar ik moet het nog proberen.

Ik wil het begrijpen, maar ik ben dronken van overdaad.

In dit bloed van adrenaline voor twee, maar

Je bent weer verwelkt - het is als vergif!

Het is als vergif!

Wij zijn spaarvarken...

Je bent weer onderhuids, je bent mijn alles, mijn maar;

Maar ik kan je niet begrijpen.

Ik kijk je niet in de ogen alsof ik moet liegen.

Op mijn lichaam heb je in het verleden sporen achtergelaten - een zegel.

Nou, laat me je knuffelen, we zijn een spaarvarken.