The Ends - Subtle

It seems sap is sweet on hands

But in trees its subject to an even higher power

And no matter how you feel

It will tend to, tending to keep you alive

And the rest: a simple time stretching of one earth & common fabric…

Of fragile blood run cellular engine and something or other…

Is there no sort of luck involved

In not being born an ant or elephant…

Or is this just, pure and unadulterated math

Water willed, and egg improvised

Until hatched by knife light then…

Mother named, after her extremely painful experience

Allowing the vast maze of birth and mistake

To take its toll on all that practical destiny

And then child-sized specificity

Lain there

Inherent in the once one celled organism

A consummate pin-hole poked in the plot behind planet earth and such

A pin-hole poked… Is enough to sink an entire universe of tiny ships

Freeing all that perfect principal lain inherent

In a step by step schematic of the human dive

And when planets align… all you can do is dive…

And this… this is the soft spear of the human condition

But you yourself are not

You are more…

The pulled on skull of something that was never really all that young

You are more…

One wung

And consumed by your most gross of concerns

Can you remain in love from deep space

With no fish bowl on and a busted communicator…

Or have you everything planned

Is there a simple universal system of buoy and rope

That you would use to tug your weightless mass along on

Till you found a planet that you felt might be just right for you

Or is it possible the view of earth at such a distance

Would have played you for the fool as well…

Hour Hero Yes showed you there’d be days like this…

And they’d come with the rain on of course

A good gallon of reverb let loose on your personal truth

Dark eared on the edge of your sleeping slab

Having been bent born & went phantom dayed

Hope stole on in the equal parts miracle of

Bringing yourself to and from sleep

In calendrical waltz…

All to feel aimed

At last, your heartjaw kissed against the coming dawn…

In dive

Let go at last

Our hero yes is done dove

Safe through several more hypothetical «seconds before death,»

Unto the never similar wilds of his ground teeth powered and b-movie dreams

It begins…

With all white, in a sound proofed hallway

Your staring down the empty eye slits of a lowsocket.

waking

On the floor at the foot of the bright light blocking and locked

Hundredth door of luck

At the opposite end of the hall sits a pair of empty pay public binoculars

Slumped, facing your way

In the dead of their stare, you marvel about

Until you eye this one door that appears to be both half open and closed

And are drawn moth to the bulb

Head down, as if reeled round a gear by the guts

Inching toward your intuit-picked portal of choice…

Now knelt, yet not without nerves in this moment of mostly glory

You look for the knob, and see nothing but healed shut keyhole

Dax-strong in this dream you begin to cut key

In the furthest corner of a clearest skull

When you feel your kneecaps being nursed by a white on white welcome mat

You tilt your skull to read «WOE-BE-GONE» only written wrong or in mirror.

Your hands and heart full of edge, you lift the mat gently

And there beneath it’s omen embroidered, sits an intact wishingbone…

You carefully lift your instrument of certain luck to the door

And it slowly unclenches the scar seem set where it’s keyhole would be…

And so you snap bliss bone, cut wish and begin to lock pick…

Until you hear trough the thick of the door the deadbolt caughing loose…

Suddenly the fear black above your skull, beneath your skin goes wild

As the door of your choice opens itself slowly…

Sealing off your face with perfect stripes of rising bone and angst

Of alabaster and pit

Allowing the bright right light of luck

To completely believe

And eclipse you…

Het lijkt erop dat sap zoet is voor handen

Maar in bomen is het onderworpen aan een nog hogere macht

En hoe je je ook voelt

Het zal de neiging hebben om je in leven te houden

En de rest: een simpele tijdsspanne van één aarde & gewone stof...

Van een fragiele, door bloed lopende cellulaire motor en zoiets...

Is er geen soort geluk bij betrokken?

Door niet als mier of olifant geboren te worden...

Of is dit gewoon pure en onvervalste wiskunde?

Water gewild, en ei geïmproviseerd

Totdat het door meslicht wordt uitgebroed en dan...

Moeder vernoemd naar haar extreem pijnlijke ervaring

Het enorme doolhof van geboorte en vergissing toestaan

Om zijn tol te eisen van al dat praktische lot

En dan specificiteit op kindermaat

daar gelegen

Inherent aan het eencellige organisme

Een volmaakt gaatje geprikt in de plot achter de planeet aarde en dergelijke

Een gaatje geprikt... Is genoeg om een ​​heel universum van kleine schepen te laten zinken

Het bevrijden van al dat perfecte principe dat inherent was aan

In een stapsgewijs schema van de menselijke duik

En als planeten op één lijn liggen... kun je alleen maar duiken...

En dit... dit is de zachte speer van de menselijke conditie

Maar dat ben je zelf niet

Jij bent meer…

De getrokken schedel van iets dat nooit echt zo jong was

Jij bent meer…

een wung

En verbruikt door uw grootste zorgen

Kun je verliefd blijven vanuit de ruimte?

Zonder vissenkom en een kapotte communicator...

Of heb je alles gepland?

Is er een eenvoudig universeel systeem van boei en touw?

Die je zou gebruiken om je gewichtloze massa aan te trekken

Totdat je een planeet vond waarvan je dacht dat die precies goed voor je zou kunnen zijn

Of is het mogelijk om de aarde op zo'n afstand te zien?

Zou je ook voor de gek hebben gehouden...

Hour Hero Yes liet je zien dat er dagen als deze zouden zijn...

En ze kwamen natuurlijk met de regen aan

Een flinke liter galm losgelaten op je persoonlijke waarheid

Donkere oren op de rand van je slaapmat

Ben geboren en ging fantoomdag

Hoop stal voort in het gelijke delen wonder van

Jezelf in en uit je slaap halen

In kalenderwals...

Alles om je gericht te voelen

Eindelijk kuste je hartkaak tegen de komende dageraad...

In duik

Laat eindelijk los

Onze held ja is klaar duif

Veilig door nog enkele hypothetische "seconden voor de dood",

Tot de nooit gelijkaardige wildernis van zijn vermalen tanden aangedreven en b-filmdromen

Het begint…

Met helemaal wit, in een geluiddichte gang

Je staart door de lege oogspleten van een laag stopcontact.

ontwaken

Op de vloer aan de voet van het felle licht blokkeren en vergrendeld

Honderdste deur van geluk

Aan de andere kant van de hal staat een lege openbare verrekijker

Onderuitgezakt, met je gezicht naar je toe

In het holst van hun blik, verwonder je je over

Totdat je naar deze ene deur kijkt die zowel half open als gesloten lijkt te zijn

En worden mot naar de bol getrokken

Hoofd naar beneden, alsof je met je lef om een ​​tandwiel wordt gedraaid

Op weg naar je intuïtieve portal naar keuze...

Nu knielde, maar niet zonder zenuwen in dit moment van voornamelijk glorie

Je zoekt naar de knop en ziet niets anders dan een genezen gesloten sleutelgat

Dax-sterk in deze droom begin je te sleutelen

In de verste hoek van een duidelijkste schedel

Wanneer je voelt dat je knieschijven verzorgd worden door een wit op wit welkomstmat

Je kantelt je schedel om "WOE-BE-GONE" te lezen, alleen verkeerd geschreven of in spiegel.

Je handen en hart vol scherp, je tilt de mat voorzichtig op

En daaronder is een voorteken geborduurd, zit een intact wensbeen...

Je tilt voorzichtig je instrument van zeker geluk naar de deur

En het maakt langzaam het litteken los, lijkt vast te zitten waar het sleutelgat zou zijn ...

En dus breek je het geluksbot, snijd je de wens en begin je de pick te vergrendelen ...

Totdat je door de dikke deur de nachtschoot hoort losschieten...

Plots wordt de angst zwart boven je schedel, onder je huid wild

Terwijl de deur van je keuze langzaam opengaat...

Je gezicht afdichten met perfecte strepen van opkomend bot en angst

Van albast en pit

Het heldere juiste licht van geluk toestaan

Om volledig te geloven

En verduister je...