The Crow - Subtle

In the quiet color cutting of another splendid sunset

On the spit of wire spun between two telephone pole necks

Sits an awful fevered murder of crows

Itching the dusk with the call that only they can lay low

And so that day they did unwittingly dispose

Themselves to the appetite behind all O

Men yet not comprehending their stick in the scheme

Of the prey-on-prey ballet of ending day

Prey-on-prey ballet of ending day (x4)

Those crows

Twitching with the omen they’ve become on earth

Several thousand thick in a fit

Of everything but empty

Those crows sicked, their starving wings

On choking out the sun fall’s sinking pinks

Surrounded by the wellwater black of near night and become

Those crows dove into the quiet of the half sunken in sun

To set themselves against the same take-spark that aches in men

Their die, their dive, and their dire became them

And all that barged into the sunset’s wellwater pith of a sky seeming what if,

we’re spit back out to doom and sings of flocks of forks with wing

An obvious and ominous earth ode and grand

To the soaring sordid appetite (the soaring sordid appetite) (to the soaring

sordid appetite) of man

The sky has always been a complex death of all its hunting things

And so (cause) So (cause) shall the crow (cause)

Cuts its throat’s most awful cough

From its heavy metal song

In de rustige kleurweergave van weer een prachtige zonsondergang

Op het spit van draad gesponnen tussen twee telefoonpaalhalzen

Zit een vreselijke koortsige moord op kraaien

Jeukende de schemering met de roep dat alleen zij laag kunnen liggen

En dus deden ze die dag onbewust weg

Zichzelf aan de eetlust achter alle O

Mannen die hun stokje in het schema nog niet begrijpen

Van het prooi-op-prooi ballet van de laatste dag

Prey-on-prey ballet van de einddag (x4)

die kraaien

Trillend met het voorteken dat ze op aarde zijn geworden

Enkele duizenden dik in een pasvorm

Van alles behalve leeg

Die kraaien ziek, hun uitgehongerde vleugels

Bij het verstikken van de dalende roze tinten van de zon fall

Omringd door het bronwater zwart van de bijna nacht en word

Die kraaien doken in de stilte van de half verzonken in de zon

Om zich te verzetten tegen dezelfde vonk die pijn doet bij mannen

Hun dood, hun duik en hun nood werden hen

En dat alles stormde het bronwater van de zonsondergang binnen van een hemel die leek wat als,

we worden uitgespuugd naar de ondergang en zingen van zwermen vorken met vleugels

Een voor de hand liggende en onheilspellende aardse ode en grand

Naar de stijgende smerige eetlust (de stijgende smerige eetlust) (naar de stijgende

smerige eetlust) van de mens

De lucht is altijd een complexe dood geweest van al zijn jachtdingen

En zo (oorzaak) Dus (oorzaak) zal de kraai (veroorzaken)

Snijdt de meest vreselijke hoest van zijn keel door

Van zijn heavy metal nummer