And Yet - Sting

This town…

This stain on the sunrise

disguised in the mist,

This morning…

Its 8 AM,

A seagull shouts

a sailors warning,

This sky…

This bend in the river

Slows down and delivers me

The tide rolls back

And all my memories fade to black.

And yet,

And yet

Im back!

This town has a strange magnetic pull,

Like a homing signal in your skull,

And you sail by the stars of the hemisphere,

Wondering how in the hell did you end up here?

Its like an underground river or a hidden stream

That flows through your head and haunts your dreams,

And you stuffed those dreams in this canvas sack

And theres nothing round here that the wide world lacks.

And yet,

And yet

Youre back!

Some night Id lie on the deck and Id stare

At the turning of the stars,

Those constellations hanging up there

From the cables and the rigging

I wonder if she saw the same or managed to recall my name

Why would she ever think of me, some boy she loved who fled to sea?

And why waste time debating

Whether shed be waiting for the likes of me?

So you drift into port with the scum of the seas

To the dance halls and the brothels where you took your ease!

And the ships left the dock, but youre half past caring, And you havent got a

clue whose bed youre sharing.

And your heads like a hammer on a bulkhead door

And it feels like somebody might have broken your jaw

And theres bloodstains and glass all over the floor

And you swear to God yell drink no more.

And yet,

And yet

In truth

Its too late to find her

Too late to remind her

at some garden gate

Where a servant tells me I should wait

And perhaps a doors slammed in my face

My head must be in outer space,

And yet,

And yet…

Before the sun has set

Before the sea

There maybe something else

Thats waiting for the likes of me!

This town…

This stain on the sunrise…

Deze stad…

Deze vlek op de zonsopgang

vermomd in de mist,

Deze morgen…

Het is 8 uur,

Een meeuw schreeuwt

een waarschuwing voor zeelieden,

Deze hemel…

Deze bocht in de rivier

Vertraagt ​​en levert me op

Het tij keert terug

En al mijn herinneringen vervagen tot zwart.

En toch,

En toch

Ik ben terug!

Deze stad heeft een vreemde magnetische aantrekkingskracht,

Als een thuissignaal in je schedel,

En je vaart langs de sterren van het halfrond,

Vraag je je af hoe je hier in godsnaam bent beland?

Het is als een ondergrondse rivier of een verborgen stroom

Dat stroomt door je hoofd en spookt door je dromen,

En je stopte die dromen in deze canvas zak

En er is hier niets dat de wijde wereld mist.

En toch,

En toch

Je bent terug!

Op een nacht ligt Id op het dek en staart Id naar

Bij het draaien van de sterren,

Die sterrenbeelden die daar hangen

Van de kabels en de tuigage

Ik vraag me af of ze hetzelfde heeft gezien of mijn naam heeft kunnen herinneren

Waarom zou ze ooit aan mij denken, een jongen van wie ze hield die naar zee vluchtte?

En waarom tijd verspillen met discussiëren?

Of de schuur wacht op mensen zoals ik?

Dus je drijft de haven binnen met het schuim van de zeeën

Naar de danszalen en de bordelen waar je op je gemak was!

En de schepen verlieten het dok, maar je bent half over de zorg, En je hebt geen...

idee wiens bed je deelt.

En je hoofden als een hamer op een schotdeur

En het voelt alsof iemand je kaak heeft gebroken

En er zijn bloedvlekken en glas over de hele vloer

En je zweert bij God, schreeuw, drink niet meer.

En toch,

En toch

In waarheid

Het is te laat om haar te vinden

Te laat om haar eraan te herinneren

bij een tuinhek

Waar een bediende me vertelt dat ik moet wachten

En misschien sloeg een deur in mijn gezicht

Mijn hoofd moet in de ruimte zijn,

En toch,

En toch…

Voordat de zon ondergaat

voor de zee

Er is misschien iets anders

Dat is wachten op mensen zoals ik!

Deze stad…

Deze vlek op de zonsopgang...