Bouquet - Steve Taylor

She was the one who caught the bouquet

The best of her best friends' wedding day

She was the one who caught the bouquet

A token that God must want it that way

And on her quest for Mr. Right

She said «I do» where the lonely give in

They were married on the way, and oh

Nothing’s sadder than the words, «It might have been»

He was the one, but promises dull when Jesus becomes expendable

Expecting to find what never was there

But doesn’t it still beat solitaire?

She heard that time turns desire to love and that the Lord had it all in control

So marry two half-people, and oh

Shouldn’t one make the other whole?

Swallowing hard 'cos you knew better before

Desperate for someone to blame

And does it matter that he’s gone again?

Nothing’s sadder than the words «It might have been»

She was the one the bouquet deceived

Believer who never could believe

Now she’s the one who’s lonely again

She’s wondering how it might have been

Zij was degene die het boeket ving

Het beste van de trouwdag van haar beste vrienden

Zij was degene die het boeket ving

Een teken dat God het zo moet hebben

En op haar zoektocht naar Mr. Right

Ze zei «ik doe» waar de eenzamen toegeven

Ze waren onderweg getrouwd, en oh

Niets is droeviger dan de woorden: «Het had kunnen zijn»

Hij was degene, maar belooft saai als Jezus vervangbaar wordt

Verwacht te vinden wat er nooit was

Maar verslaat het niet nog steeds solitaire?

Ze hoorde dat de tijd verandert in het verlangen naar liefde en dat de Heer alles onder controle had

Dus trouw met twee halve mensen, en oh

Zou het een het ander niet heel moeten maken?

Hard slikken omdat je vroeger wel beter wist

Wanhopig om iemand de schuld te geven

En maakt het uit dat hij weer weg is?

Niets is droeviger dan de woorden «Het had kunnen zijn»

Zij was degene die het boeket bedroog

Gelovige die nooit kon geloven

Nu is zij degene die weer eenzaam is

Ze vraagt ​​zich af hoe het had kunnen zijn