Warrior - Steve Earle

This is the best time of the day-the dawn

The final cleansing breath unsullied yet

By acrid fume or death’s cacophony

The rank refuse of unchained ambition

And pray, deny me not but know me now,

Your faithful retainer stands resolute

To serve his liege lord without recompense

Perchance to fall and perish namelessly

No flag-draped bier or muffled drum to set

The cadence for a final dress parade

But it was not always thus-remember?

Once you worshipped me and named me a god

In many tongues and made offering lest

I exact too terrible a tribute

Take heed for I am weary, ancient

And decrepit now and my time grows short

There are no honorable frays to join

Only mean death dealt out in dibs and dabs

Or horror unleashed from across oceans

Assail me not with noble policy

For I care not at all for platitude

And surrender such tedious detail

To greater minds than mine and nimbler tongues

Singular in their purpose and resolve

And presuming to speak for everyman

Oh, for another time, a distant field

And there a mortal warrior’s lonely grave

But duty charges me remain until

The end the last battle of the last war

Until that 'morrow render unto me

That which is mine my stipend well deserved

The fairest flower of your progeny

Your sons, your daughters your hopes and your dreams

The cruel consequence of your conceit

Dit is de beste tijd van de dag: de dageraad

De laatste reinigende adem nog onbezoedeld

Door scherpe rook of kakofonie van de dood

De ranglijst van ontketende ambitie

En bid, ontken me niet, maar ken me nu,

Uw trouwe vazal staat resoluut

Om zijn leenheer te dienen zonder vergoeding

Kans om naamloos te vallen en om te komen

Geen met vlaggen gedrapeerde baar of gedempte trommel om in te stellen

De cadans voor een laatste kledingparade

Maar het was niet altijd zo, weet je nog?

Ooit aanbad je me en noemde je me een god

In vele talen en offer gebracht opdat niet

Ik exact een te vreselijk eerbetoon

Pas op want ik ben vermoeid, oude

En nu vervallen en mijn tijd wordt kort

Er zijn geen eervolle strijd om mee te doen

Alleen gemiddelde dood uitgedeeld in dibs en dabs

Of gruwel losgelaten van over de oceanen

Val me niet aan met een nobel beleid

Want ik geef helemaal niet om platitude

En geef zulke vervelende details op

Naar grotere geesten dan de mijne en behendigere tongen

Uniek in hun doel en vastberadenheid

En in de veronderstelling voor iedereen te spreken

Oh, voor een andere keer, een ver veld

En daar is het eenzame graf van een sterfelijke krijger

Maar plichtslasten me blijven tot

Het einde van de laatste slag van de laatste oorlog

Tot die 'morgen geef mij'

Dat wat van mij is, mijn toelage welverdiend

De mooiste bloem van je nageslacht

Je zonen, je dochters, je hoop en je dromen

Het wrede gevolg van je eigendunk