Solemn They Await - Spawn of Possession

Aftermath, with hazy ocular I realize I am back, sheltered now.

Irrational paranoia swallows me.

Suppress the delusion.

My past gets mirrored when I’m there,

a clandestine zone, a place I fear.

Can’t recollect these memories

as things I have partaken in reality.

A ruined focus a shattered

view, I am transparent, cut and bruised.

Answers nowhere to be found, what is this past I keep getting reminded of.

Dissonant, with tremblind hands I cover my eyes,

a touch of sense denied.

Bound by suspense It’s suddenly clear, I’ll yield to the edge of the

leaf thin steel.

Fixated state on the artery, in the city of death I’ll

find peace and it won’t haunt me.

Desperately cutting without

response, the blood keeps coagulate, refused by the reaper.

With fester disdain I stay, disharmonic signals, source unseen

A message I can’t construe, a phantom cipher they speak.

This beacon I must find, it’s alive rooted deep inside searching

for its light.

I shall retort, hidden answers, I’ll burn them every

bridge just to stop clutching at every straw, I walk their stride of idle, death lurks everywhere, nowhere in my reach, refuge

depraved, solemn they await.

Irregular beats pounding me harder for each breath I take.

With discern as I ponder, origin of the pulsating strokes

Seduced by my own heart’s foul language, a light there never was.

Solo: Karlsson

Falling deeper, time stands still as I fall

Stranded to taste the void.

Solo: Karlsson

Aftermath, met wazig oculair realiseer ik me dat ik nu terug ben, beschut.

Irrationele paranoia slokt me op.

Onderdruk de waanvoorstelling.

Mijn verleden wordt gespiegeld als ik daar ben,

een clandestiene zone, een plek waar ik bang voor ben.

Kan me deze herinneringen niet herinneren

als dingen die ik in de realiteit heb meegemaakt.

Een geruïneerde focus een verbrijzelde

kijk, ik ben transparant, gekneusd en gekneusd.

Antwoorden nergens te vinden, wat is dit verleden word ik steeds aan herinnerd.

Dissonant, met trillende handen bedek ik mijn ogen,

een vleugje verstand geweigerd.

Gebonden door spanning Het is plotseling duidelijk, ik zal toegeven aan de rand van de

blad dun staal.

Gefixeerde staat op de slagader, in de stad van de dood zal ik

vind vrede en het zal me niet achtervolgen.

Wanhopig snijden zonder

reactie, het bloed blijft stollen, geweigerd door de maaier.

Met etterende minachting blijf ik, disharmonische signalen, bron ongezien

Een bericht dat ik niet kan begrijpen, een spookcijfer dat ze spreken.

Dit baken moet ik vinden, het leeft diep in mijn zoektocht

voor zijn licht.

Ik zal antwoorden, verborgen antwoorden, ik zal ze elke keer verbranden

brug gewoon om te stoppen met elke strohalm te grijpen, ik loop hun pas van nietsdoen, de dood loert overal, nergens in mijn bereik, toevluchtsoord

verdorven, plechtig wachten ze.

Onregelmatige beats beuken me harder voor elke ademhaling die ik neem.

Met onderscheid als ik nadenk, oorsprong van de pulserende slagen

Verleid door de grove taal van mijn eigen hart, een licht dat er nooit was.

Solo: Karlsson

Dieper vallen, staat de tijd stil terwijl ik val

Gestrand om de leegte te proeven.

Solo: Karlsson