The Observer - Soliloquium

Shake the disease lingering inside

Delayed reaction, the dread of expecting eyes

Withstanding weakness, weighed down in affliction

A grueling task in the best of times

Carried the burden, straining for a befitting answer

As time escaped me and senses grew pale

Lost in trains of thought, epiphanies beyond your distant smile

The noise of the world, I long to join them but dread every sound

To take the steps prescribed, clinging to solid ground

Living like I wasn’t ever here

To wander wayward empty still, to feel no calling strong enough

To watch the best of intensions wither

The end is nigh, my friend

Please let me sleep

The defect’s roaring storm, white noise and repetition

Here I stand as the observer, the empty frame

Schud de ziekte die van binnen blijft hangen

Vertraagde reactie, de angst om ogen te verwachten

Weerstand bieden aan zwakte, gebukt gaan onder lijden

Een slopende taak in de beste tijden

De last gedragen, moeite doend voor een passend antwoord

Toen de tijd me ontglipte en de zintuigen bleek werden

Verloren in gedachten, openbaringen voorbij je verre glimlach

Het lawaai van de wereld, ik verlang ernaar om me bij hen te voegen, maar ben bang voor elk geluid

Om de voorgeschreven stappen te nemen, vasthouden aan vaste grond

Leven alsof ik er nooit was

Om eigenzinnig nog leeg rond te dwalen, om geen roeping sterk genoeg te voelen

Om de beste intenties te zien verwelken

Het einde is nabij, mijn vriend

Laat me alsjeblieft slapen

De brullende storm van het defect, witte ruis en herhaling

Hier sta ik als de waarnemer, het lege kader