Procession - Soliloquium

Inside the silent and pale hides the agony of worlds

To roam unprotected in daytime haste

It’s the sleep of the lonely, it’s the tragedies of man

It’s the curse of the defect

It’s a life passed, not lived

Childlike outbursts hides the old man’s woes

Feeble cries of the voice never heard

I dread these four walls, the mind’s eye’s secluded caverns

Forever caged in a fool’s procession

A sense of betrayal with every repeated word

Misguided comfort to still the rage inside

Surely I feel, you’ve all let me down

In lacrimose night I see, it is not the case

Tend my wounds, you may

Burnish the surface of scars that never heal

The grey of life’s torn fabric, a canvas befouled

The core of the darkest thought, only a hint of sorrows to come

In het stille en bleke verbergt de pijn van de werelden

Onbeschermd rondzwerven in de haast overdag

Het is de slaap van de eenzamen, het zijn de tragedies van de mens

Het is de vloek van het defect

Het is een voorbijgegaan leven, niet geleefd

Kinderlijke uitbarstingen verbergen de ellende van de oude man

Zwakke kreten van de stem die nog nooit is gehoord

Ik vrees deze vier muren, de afgezonderde grotten van het geestesoog

Voor altijd opgesloten in de stoet van een dwaas

Een gevoel van verraad bij elk herhaald woord

Misplaatst comfort om de woede van binnen te stillen

Ik heb zeker het gevoel dat jullie me allemaal in de steek hebben gelaten

In de tranende nacht zie ik, dat is niet het geval

Verzorg mijn wonden, je mag

Polijst het oppervlak van littekens die nooit genezen

Het grijs van de gescheurde stof van het leven, een bevuild canvas

De kern van de donkerste gedachte, slechts een hint van het komende verdriet