String the Bow of Sorrow - Solefald

A vessel filled with flowers burning in the bay

The giver of life claimed by death so fast

String the bow of sorrow for a salute

Arrows of eternity, of all the ones I loved

So many departures, so many women gone

I swim the sea of tears, covered with salt

Now I know what it feels like to lose protection

Your body is gone, it left me in a hearse

It may sound cynical, but this life is mine

Life is for the living, that is undeniable

When your image is gone, my face will be blue

Through time and space, womanity be one

You’re no more in the phonebook

The statements have been written

Goodbye, Norwegian mother

The quiver of time is empty

SOLEFALD, 15.9.1995

La martyren salve sine sår,

Solefald

Er jeg ditt fiolette fragment?

La naturen klage sine år,

Solefald

Hvem av oss har linsen som blinder?

Jeg ante ditt nærvær i min drøm

Solefald

Så jeg bakom honningens ansikt?

Mystikkens fjes forsvinner med deg,

Solefald

Synker ned i den siste dvale

Snu for meg din fatale bane,

Solefald

Stig fra en heroisk horisont

You liked AC/DCs «Hell's Bells «, but Slayer was no stayer:

I know how much you hated that Slaytanic Wehrmacht patch

In the end, you did set it onto my black denim jacket

I picture your afterlife in Freya’s wooden halls

Robed in light colours as an Art Nouveau lady

You go for walks in the forest of oaks

Where bumblebees hum and blackbirds sing

Maybe you paint watercolour like you used to

Enjoy cake and champagne and immortal youth

I will leave you here, where you sat with your parents

On the simple wooden staircase

Where bumblebees hum and blackbirds sing

As the evening breeze sways the firs in the sunset

— Solefald

Een vat vol bloemen dat in de baai brandt

De gever van het leven zo snel opgeëist door de dood

String de boog van verdriet voor een saluut

Pijlen van de eeuwigheid, van al degenen waar ik van hield

Zoveel vertrekken, zoveel vrouwen weg

Ik zwem de zee van tranen, bedekt met zout

Nu weet ik hoe het voelt om de bescherming te verliezen

Je lichaam is weg, het heeft me achtergelaten in een lijkwagen

Het klinkt misschien cynisch, maar dit leven is van mij

Het leven is voor de levenden, dat valt niet te ontkennen

Als je afbeelding weg is, is mijn gezicht blauw

Door tijd en ruimte is vrouwelijkheid één

Je staat niet meer in het telefoonboek

De verklaringen zijn geschreven

Tot ziens, Noorse moeder

De koker van de tijd is leeg

SOLEFALD, 15.9.1995

La martyren salve sine sår,

Solefald

Er jeg ditt fiolette fragment?

La naturen sine r,

Solefald

Hvem av oss har linsen som blinder?

Jeg ante ditt nærvær i min drøm

Solefald

Så jeg bakom honningens ansikt?

Mystikkens fjes forsvinner med deg,

Solefald

Synker ned i den siste dvale

Snu voor meg din fatale bane,

Solefald

Stig fra en heldenhorisont

Je hield van AC/DC's «Hell's Bells», maar Slayer was geen blijver:

Ik weet hoeveel je die Slaytanic Wehrmacht-patch haatte

Uiteindelijk heb je het op mijn zwarte spijkerjasje gezet

Ik stel me je hiernamaals voor in de houten hallen van Freya

Gekleed in lichte kleuren als art nouveau dame

Je gaat wandelen in het eikenbos

Waar hommels neuriën en merels zingen

Misschien schilder je waterverf zoals je vroeger deed

Geniet van cake en champagne en onsterfelijke jeugd

Ik zal je hier achterlaten, waar je met je ouders zat

Op de eenvoudige houten trap

Waar hommels neuriën en merels zingen

Terwijl de avondbries de sparren zwaait in de zonsondergang

— Solefald