Fluorescent (The Total Orchestra) - Solefald

Gaia sips the drink of artificial red

Carefully served by a fluorescent sky

Gaia sips the drink of artificial red

She swallows the light

Only to throw up shadows minutes later

On a broken public toilet

Carefully served by a fluorescent sky

She swallows the light

Only to throw up shadows minutes later

On a broken public toilet

Inside her

The neonism is fed until it burst with colour

Inside her

The neonism is fed

Unleashing the brightest shadow of all times

Until it burst with colour

She swallows the light

Only to throw up shadows minutes later

On a broken public toilet

A noise is released;

high-pitched

Voices, the rumbling of tin and

Machines, devilish decibels

Open my eyes, see what I expected;

red

Melted plastic, yellow neon, pompous sunset over Lucky Beach

In the street

Metallic streams wash the concrete shores

Gaia is wet and sick

But she doesn’t care anymore

Hair sticks to her face as she screams

Being absorbed by colours

Now she’s the brightest one of all

But no one’s there to see

Gaia is wet and sick

She swallows the light

Only to throw up shadows minutes later

On a broken public toilet

When everything abates at last

The universal glue cements wrong

To true, keeps the tongues in place

Now she’s the brightest one of all

The weightlessness from life

The total orchestra concluded

No one expected to see

Gaia nipt van het drankje van kunstrood

Zorgvuldig geserveerd door een fluorescerende lucht

Gaia nipt van het drankje van kunstrood

Ze slikt het licht in

Alleen om minuten later schaduwen op te werpen

Op een kapot openbaar toilet

Zorgvuldig geserveerd door een fluorescerende lucht

Ze slikt het licht in

Alleen om minuten later schaduwen op te werpen

Op een kapot openbaar toilet

In haar

Het neonisme wordt gevoed totdat het barst van de kleur

In haar

Het neonisme wordt gevoed

Laat de helderste schaduw aller tijden los

Tot het barst van de kleur

Ze slikt het licht in

Alleen om minuten later schaduwen op te werpen

Op een kapot openbaar toilet

Er komt een geluid vrij;

hoge toon

Stemmen, het gerommel van tin en

Machines, duivelse decibel

Open mijn ogen, kijk wat ik verwachtte;

rood

Gesmolten plastic, gele neon, pompeuze zonsondergang boven Lucky Beach

In de straat

Metalen stromen wassen de betonnen oevers

Gaia is nat en ziek

Maar het kan haar niet meer schelen

Haar plakt aan haar gezicht terwijl ze schreeuwt

Geabsorbeerd worden door kleuren

Nu is ze de slimste van allemaal

Maar er is niemand om te zien

Gaia is nat en ziek

Ze slikt het licht in

Alleen om minuten later schaduwen op te werpen

Op een kapot openbaar toilet

Als alles eindelijk afneemt

De universele lijm cementeert verkeerd

Om waar te zijn, houdt de tongen op hun plaats

Nu is ze de slimste van allemaal

De gewichtloosheid van het leven

Het totale orkest gesloten

Niemand verwachtte het te zien