When the Moon Is on the Wave - Solefald

When the moon is on the wave

And the glow-worm in the grass

And the meteor on the grave

And the wisp on the morass

When the falling stars are shooting

And the answer’d owls are hooting

And the silent leaves are still

In the shadow of the hill

Shall my soul be upon thine

With a power and with a sign

Though thy slumber may be deep

Yet thy spirit shall not sleep;

There are shades which will not vanish

There are thoughts thou canst not banish

By a power to thee unknown

Thou canst never be alone;

Thou art wrapt as with a shroud

Thou art gather’d in a cloud;

And for ever shalt thou dwell

In the spirit of this spell

Though thou seest me not pass by

Thou shalt feel me with thine eye

As a thing that, though unseen

Must be near thee, and hath been;

And when in that secret dread

Thou hast turn’d around thy head

Thou shalt marvel I am not

As thy shadow on the spot

And the power which thou dost feel

Shall be what thou dost feel

Shall be what thou must conceal

And a magic voice and verse

Hath baptized thee with a curse;

And a spirit of the air

Hath begirt thee with a snare;

In the wind there is a voice

Shall forbid thee to rejoice;

And to thee shall night deny

All the quiet of her sky;

And the day shall have a sun

Which shall make thee wish it done

From thy false tears I did distil

An essence which hath strength to kill;

From thy own heart I then did wring

The black blood in its blackest spring;

From thy own smile I snatch’d the snake

For there it coil’d as in a brake;

From thy own smile I snatch’d the snake

For there it coil’d as in a brake;

From thy own lip I drew the the charm

Which gave all these their chiefest harm;

In proving every poison known

I found the strongest was thine own

By thy cold breast and serpent smile

By thy unfathom’d gulfs of guile

By that most seeming virtuos eye

By thy shut soul’s hypocrisy;

By the perfection of thine art

Which pass’d for human thine own heart;

By thy delight in others' pain

And by thy brotherhood of cain

I call upon thee!

And compel

Thyself to be thy proper hell!

And on thy head I pour the vial

Which doth devote this trial;

Nor to slumber, nor to die

Shall be in thy destiny;

Though thy death shall still seem near

To thy wish, but as a fear;

Lo!

The spell now works around thee

And the clankless chain hath bound thee;

O’er thy heart and brain together

Hath the word been pass’d — now wither!

Wanneer de maan op de golf staat

En de glimworm in het gras

En de meteoor op het graf

En het bosje op het moeras

Wanneer de vallende sterren schieten

En de antwoorden van de uilen schreeuwen

En de stille bladeren zijn stil

In de schaduw van de heuvel

Zal mijn ziel op de uwe zijn?

Met een kracht en met een teken

Hoewel uw slaap misschien diep is

Toch zal uw geest niet slapen;

Er zijn tinten die niet zullen verdwijnen

Er zijn gedachten die je niet kunt verbannen

Door een macht aan u onbekend

Je kunt nooit alleen zijn;

Je bent ingepakt als met een lijkwade

Gij zijt verzameld in een wolk;

En voor eeuwig zult gij wonen

In de geest van deze spreuk

Hoewel je me niet voorbij ziet komen

Je zult me ​​voelen met je oog

Als iets dat, hoewel ongezien,

Moet bij u in de buurt zijn, en is geweest;

En wanneer in die geheime angst

Je hebt je hoofd omgedraaid

Je zult je verbazen dat ik niet ben

Als uw schaduw ter plaatse

En de kracht die je voelt

Zal zijn wat je voelt

Zal zijn wat je moet verbergen

En een magische stem en couplet

Heeft u gedoopt met een vloek;

En een geest van de lucht

Heeft u met een strik verwekt;

In de wind is er een stem

Zal u verbieden zich te verheugen;

En u zal de nacht ontkennen

Al de stilte van haar lucht;

En de dag zal een zon hebben

Waardoor je zou wensen dat het gedaan werd

Uit uw valse tranen destilleerde ik

Een essentie die kracht heeft om te doden;

Vanuit je eigen hart heb ik toen uitgewrongen

Het zwarte bloed in zijn zwartste lente;

Van je eigen glimlach heb ik de slang gegrepen

Want daar rolde het als in een rem;

Van je eigen glimlach heb ik de slang gegrepen

Want daar rolde het als in een rem;

Van je eigen lip trok ik de charme

Die al deze hun grootste schade toebrachten;

Bij het bewijzen van elk bekend vergif

Ik ontdekte dat de sterkste de jouwe was

Bij je koude borst en slangenglimlach

Door uw ondoorgrondelijke golven van bedrog

Door dat meest schijnbare virtuoze oog

Door de hypocrisie van uw gesloten ziel;

Door de perfectie van uw kunst

Die doorging voor het menselijk hart;

Door uw vreugde in de pijn van anderen

En bij uw broederschap van Kaïn

Ik roep u aan!

en dwingen

Uzelf om uw echte hel te zijn!

En op je hoofd giet ik de flacon

Die deze proef wijden;

Noch om te sluimeren, noch om te sterven

Zal in uw lot zijn;

Hoewel uw dood nog steeds nabij lijkt

Naar uw wens, maar als een angst;

Zie!

De spreuk werkt nu om je heen

En de rinkelende keten heeft u gebonden;

O'er uw hart en hersenen samen

Is het woord doorgegeven - nu verdorren!