Constant Apology - Socratic

When I was younger I was not concerned with

Much of anything at all

I got picked up by everyone around me

I was not allowed to fall

I got a car and I started moving

But really went nowhere at all

I used to think that my mind was wasted

But now I can’t recall

I live too fast trying not to be last

Didn’t take my time so the timing passed

Now I feel like I am stuck

In a constant apology

Why must I feel so damn useless

And bombarded with excuses

Can’t you see the softer side of my sorry little life?

Or at least try?

Toen ik jonger was, was ik er niet mee bezig

Veel van wat dan ook

Ik werd opgepikt door iedereen om me heen

Ik mocht niet vallen

Ik kreeg een auto en begon te verhuizen

Maar ging echt helemaal nergens heen

Ik dacht altijd dat mijn geest verspild was

Maar nu kan ik het me niet meer herinneren

Ik leef te snel en probeer niet de laatste te zijn

Ik nam niet de tijd, dus de timing is verstreken

Nu heb ik het gevoel dat ik vastzit

In een constante verontschuldiging

Waarom moet ik me zo verdomd nutteloos voelen

En gebombardeerd met excuses

Zie je de zachtere kant van mijn spijtige leventje niet?

Of in ieder geval proberen?