Мы не подружимся - Сметана band

Прости, но мы с тобой не подружимся,

Уже на третий день в танце закружимся.

Я с мыслями о тебе, ты с мыслями обо мне,

Мы будем сниться друг другу, не выключать свет.

Ведь мы станем бояться спать по одиночке,

Я буду маяться в постели, удлинятся ночи.

Ты в это время будешь слушать грустную музыку,

А утром, мы отнесём свои мечты на мусорку.

Мы будем сидеть по разные стороны мониторов,

Будто нас разделяет океан, а не город.

И мы не станем с тобой больше никогда встречаться,

Осознавая, что потом придётся расставаться.

Конечно, может я это всё надумал.

Тебе плевать, а это больной мозг придумал.

Скорей всего, я - обыкновенный трус;

И лишь боюсь того, что в тебя влюблюсь.

Я не такой, каким хотел казаться;

Но вот, боюсь тебе в этом признаваться.

Я очень долго строил своё одиночество,

Боюсь сломаться, когда оно закончится.

Я мастер упускать момент, а потом писать песни.

Конечно, это больно, но тем интересней.

И ты услышишь этот трек но ничего не поймёшь;

Включишь другую тему, и дальше пойдёшь.

Возможно, сейчас, пока я пишу эти слова,

Ты смотришь перед поцелуем кому-то в глаза.

А я, всё представляю, как мы с тобой в танце кружимся,

Поверь, уж лучше мы не подружимся.

Лучше мы не подружимся.

Слова больше не лезут в горло.

Ну, хватит ныть.

С меня довольно.

И я хотел бы эту песню никогда не петь,

Но все же нужно куда-то это деть.

Потом вновь закрою сердце в клетку.

Буду смеяться над людьми, как обезьяна с ветки.

Я буду вновь опустошенный, и на весь мир злой,

Что в моём случае и значит - быть собой.

А по-другому б не было, как ни крути.

Мне выпадают только сложные пути.

И цели нет, и некому помочь идти,

Но ты могла бы меня ими провести.

Het spijt me, maar we zijn geen vrienden,

Al op de derde dag zullen we draaien in de dans.

Ik denk aan jou, jij denkt aan mij,

We zullen van elkaar dromen, doe het licht niet uit.

Omdat we bang zullen zijn om alleen te slapen

Ik zal zwoegen in bed, de nachten zullen langer worden.

Op dit moment luister je naar droevige muziek,

En morgenvroeg brengen we onze dromen naar de prullenbak.

We zullen aan weerszijden van de monitoren zitten,

Het is alsof de oceaan ons scheidt, niet de stad.

En we zullen je nooit meer zien

Als je je realiseert dat je dan moet vertrekken.

Het kan natuurlijk zijn dat ik het allemaal heb bedacht.

Het maakt je niet uit, maar dit zieke brein heeft het bedacht.

Hoogstwaarschijnlijk ben ik een gewone lafaard;

En ik ben gewoon bang dat ik verliefd op je word.

Ik ben niet wat ik wilde verschijnen;

Maar nu ben ik bang om het je toe te geven.

Ik heb heel lang mijn eenzaamheid opgebouwd,

Ik ben bang om te breken als het eindigt.

Ik ben een meester in het missen van het moment en dan liedjes schrijven.

Natuurlijk doet het pijn, maar des te interessanter.

En je hoort dit nummer maar je begrijpt er niets van;

Zet een ander onderwerp aan en ga verder.

Misschien nu, terwijl ik deze woorden schrijf,

Je kijkt in iemands ogen voordat je kust.

En ik stel me nog steeds voor hoe jij en ik ronddraaien in een dans,

Geloof me, we zijn liever geen vrienden.

We kunnen beter geen vrienden zijn.

Woorden klimmen niet meer in de keel.

Nou, stop met zeuren.

Genoeg voor mij.

En ik wou dat ik dit lied nooit zong

Maar het moet nog ergens heen.

Dan sluit ik mijn hart weer in een kooi.

Ik zal mensen uitlachen als een aap uit een tak.

Ik zal weer verwoest zijn, en boos op de hele wereld,

Wat in mijn geval is wat het betekent om jezelf te zijn.

En het zou niet anders zijn geweest, wat men ook mag zeggen.

Ik krijg alleen harde manieren.

En er is geen doel, en er is niemand om te helpen gaan,

Maar je zou me er doorheen kunnen leiden.