A Companheira - Simone, Zélia Duncan

Eu ia saindo, ela estava ali

No portão da frente

Ia até o bar, ela quis ir junto

«tudo bem», eu disse

Ela ficou super contente

Falava bastante

O que não faltava era assunto

Sempre ao meu lado

Não se afastava um segundo

Uma companheira que ia a fundo

Onde eu ia, ela ia

Onde olhava, ela estava

Quando eu ria, ela ria

Não falhava

Noa dia seguinte ela estava ali

No portão da frente

Ia trabalhar, ela quis ir junto

Avisei que lá o pessoal era muito exigente

Ela nem se abalou

«o que eu não souber eu pergunto»

E lançou na hora mais um argumento profundo

Que iria comigo até o fim do mundo

Me esperava no portão

Me encontrava, dava a mão

Me chateava, sim ou não?

Não

De repente a vida ganhou sentido

Companheira assim nunca tinha tido

O que fica sempre é uma coisa estranha

É companheira que não acompanha

Isso pra mim é felicidade

Achar alguém assim na cidade

Como uma letra pra melodia

Fica do lado, faz companhia

Pensava nisso quando ela ali

No portão da frente

Me viu pensando, quis pensar junto

«pensar é um ato tão particular do indivíduo»

E ela, na hora «particular, é?

duvido»

E como de fato eu não tinha lá muita certeza

Entrei na dela, senti firmeza

Eu pensava até um ponto

Ela entrava sem confronto

Eu fazia o contraponto

E pronto

Pensar assim virou uma arte

Uma canção feita em parceria

Primeira parte, segunda parte

Volta o refrão e acabou a teoria

Pensamos muito por toda a tarde

Eu começava, ela prosseguia

Chegamos mesmo, modesta à parte

A uma pequena filosofia

Foi nessa noite que bem ali

No portão da frente

Eu fiquei triste, ela ficou junto

E a melancolia foi tomando conta da gente

Desintegrados, éramos nada em conjunto

Quem nos olhava só via dois vagabundos

Andando assim meio moribundos

Eu tombava numa esquina

Ela caía por cima

Um coitado e uma dama

Dois na lama

Mas durou pouco, foi só uma noite

E felizmente

Eu sarei logo, ela sarou junto

E a euforia bateu em cheio na gente

Sentíamos ter toda felicidade do mundo

Olhava a cidade e achava a coisa mais linda

E ela achava mais linda ainda

Eu fazia uma poesia

Ela lia, declamava

Qualquer coisa que eu escrevia

Ela amava

Isso também durou só um dia

Chegou a noite acabou a alegria

Voltou a fria realidade

Aquela coisa bem na metade

Mas nunca a metade foi tão inteira

Uma medida que se supera

Metade ela era companheira

Outra metade, era eu que era

Nunca a metade foi tão inteira

Uma medida que se supera

Metade ela era companheira

Outra metade, era eu que era

Ik ging weg, zij was daar

Bij de voordeur

Ik ging naar de bar, zij wilde samen gaan

«oke», zei ik

ze was super blij

veel gepraat

Wat niet ontbrak was een onderwerp

Altijd aan mijn zijde

Ging geen seconde weg

Een metgezel die diep ging

Waar zou ik heen gaan, zij zou gaan

Waar ik ook keek, ze was

Toen ik lachte, lachte zij

faalde niet

De volgende dag was ze er

Bij de voordeur

Ik ging werken, zij wilde samen gaan

Ik waarschuwde dat het personeel daar erg veeleisend was?

Ze schudde niet eens

«wat ik niet weet, vraag ik»

En lanceerde destijds nog een diep argument

Wie zou er met mij meegaan naar het einde van de wereld

Wachtte op mij bij de poort

vond me, hield elkaars hand vast

Heeft het me van streek gemaakt, ja of nee?

Nee

Plots kreeg het leven zin

Zo'n metgezel had ik nog nooit gehad

Wat is altijd iets vreemds?

Ze is een metgezel die niet meegaat

Dit is voor mij geluk

Zo iemand vinden in de stad

Als een tekst op een melodie

Blijf aan de kant, blijf gezelschap

Daar zat ik aan te denken toen ze daar was

Bij de voordeur

 zag me denken, wilde meedenken

"denken is zo'n bijzondere daad van het individu"

En zij, op de «privé-tijd, is het?

Ik betwijfel"

En eigenlijk wist ik het niet zeker

Ik ging haar binnen, ik voelde stevigheid

ik dacht tot op zekere hoogte

Ze kwam binnen zonder confrontatie

Ik deed het contrapunt

En klaar

Zo denken is een kunst geworden

Een lied gemaakt in samenwerking

Eerste deel, tweede deel

Het refrein gaat terug en de theorie is voorbij

We hebben de hele middag veel nagedacht

Ik begon, zij ging door

We zijn echt aangekomen, bescheiden terzijde

Een kleine filosofie

Het was op die avond dat daar

Bij de voordeur

Ik was verdrietig, ze bleef bij elkaar

En de melancholie zorgde voor ons

Uit elkaar gevallen, we waren niets samen

Wie naar ons keek, zag maar twee zwervers

Zo lopen half dood

Ik viel op een hoek

ze viel bovenop

Een arme man en een dame

Twee in de modder

Maar het duurde niet lang, het was maar één nacht

En gelukkig

Ik zal snel genezen, zij is samen genezen

En de euforie sloeg volledig in ons toe

We voelden dat we al het geluk van de wereld hadden

Ik keek naar de stad en vond het het mooiste wat er was

En ze vond haar nog mooier

ik heb een gedicht gemaakt

Ze las, declameerde

Alles wat ik schreef

ze hield van

Dit duurde ook maar één dag

De nacht is gekomen, de vreugde is voorbij

De koude realiteit is terug

Dat ding precies in het midden

Maar nooit was de helft zo heel

Een maatregel die zichzelf overtreft

De helft van haar was maat

De andere helft was ik, die was

Nog nooit was de helft zo heel

Een maatregel die zichzelf overtreft

De helft van haar was maat

De andere helft was ik, die was