Astronaut - Sido, Andreas Bourani

Ich heb' ab, nichts hält mich am Boden

Alles blass und grau

Bin zu lange nicht geflogen

Wie ein Astronaut

Wir laufen rum mit der Schnauze voll, die Köpfe sind leer

Sitzen im Dreck bis zum Hals, haben Löcher im Herz

Ertränken Sorgen und Probleme in 'nem Becher voll Wein

Mit einem Lächeln aus Stein, uns fällt nichts Besseres ein

Wir hab’n morgen schon vergessen, wer wir gestern noch war’n

Hab’n uns alle vollgefressen und vergessen zu zahl’n

Lassen alles steh’n und liegen für mehr Asche und Staub

Wir woll’n alle, dass es passt, doch wir passen nicht auf

Die Stimme der Vernunft ist längst verstummt, wir hör'n sie nicht mehr

Denn manchmal hab’n wir das Gefühl, wir gehör'n hier nicht her

Es gibt kein Vor und kein Zurück mehr, nur noch Unten und Oben

Einer von Hundert Millionen, ein kleiner Punkt überm Boden, ich heb' ab

Ich heb' ab, nichts hält mich am Boden

Alles blass und grau

Bin zu lange nicht geflogen

Wie ein Astronaut

Ich seh' die Welt von oben

Der Rest verblasst im Blau

Ich hab' Zeit und Raum verloren hier oben

Wie ein Astronaut

Im Dunkeln der Nacht

Hier oben ist alles so friedlich, doch da unten geht’s ab

Wir alle tragen dazu bei, doch brechen unter der Last

Wir hoffen auf Gott, doch hab’n das Wunder verpasst

Wir bauen immer höher, bis es ins Unendliche geht

Fast acht Milliarden Menschen, doch die Menschlichkeit fehlt

Von hier oben macht das alles plötzlich gar nichts mehr aus

Von hier sieht man keine Grenzen und die Farbe der Haut

Dieser ganze Lärm um nichts verstummt, ich hör' euch nicht mehr

Langsam hab ich das Gefühl, ich gehöre hierher

Es gibt kein Vor und kein Zurück mehr, nur noch Unten und Oben

Einer von Hundert Millionen, ein kleiner Punkt überm Boden, ich heb' ab

Ich heb' ab, nichts hält mich am Boden

Alles blass und grau

Bin zu lange nicht geflogen

Wie ein Astronaut

Ich seh' die Welt von oben

Der Rest verblasst im Blau

Ich hab' Zeit und Raum verloren hier oben

Wie ein Astronaut

Und beim Anblick dieser Schönheit

Fällt mir alles wieder ein

Sind wir nicht eigentlich am Leben

Um zu lieben, um zu sein?

Hier würd ich gern für immer bleiben

Doch ich bin ein Wimpernschlag

Der nach Fünf Milliarden Jahren

Nicht viel mehr zu sein vermag

Ich heb' ab, nichts hält mich am Boden

Alles blass und grau

Bin zu lange nicht geflogen

Wie ein Astronaut

Ich seh' die Welt von oben

Der Rest verblasst im Blau

Ich hab' Zeit und Raum verloren hier oben

Wie ein Astronaut

Ich heb' ab, nichts hält mich am Boden

Alles blass und grau

Bin zu lange nicht geflogen

Wie ein Astronaut

Ich seh' die Welt von oben

Der Rest verblasst im Blau

Ich hab' Zeit und Raum verloren hier oben

Wie ein Astronaut

Ich heb' ab, nichts hält mich am Boden

Alles blass und grau

Bin zu lange nicht geflogen

Wie ein Astronaut

Ich seh' die Welt von oben

Der Rest verblasst im Blau

Ich hab' Zeit und Raum verloren hier oben

Wie ein Astronaut

Ik vertrek, niets houdt me op de grond

Alles bleek en grijs

Nog niet te lang ingevlogen

Als een astronaut

We lopen rond met de snuit vol, de koppen zijn leeg

Zittend tot hun nek in de modder, met gaten in hun hart

Verdrinking van verdriet en problemen in een beker wijn

Met een glimlach van steen kunnen we niets beters bedenken

We zijn morgen al vergeten wie we gisteren waren

We hebben allemaal onze buik vol gegeten en zijn vergeten te betalen

Laat alles achter en lieg voor meer as en stof

We willen allemaal dat het past, maar we letten niet op

De stem van de rede is al lang stil, we horen hem niet meer

Omdat we soms het gevoel hebben dat we hier niet thuishoren

Er is geen voorwaarts en achterwaarts meer, alleen onder en boven

Een op de honderd miljoen, een kleine stip boven de grond, ik vertrek

Ik vertrek, niets houdt me op de grond

Alles bleek en grijs

Nog niet te lang ingevlogen

Als een astronaut

Ik zie de wereld van bovenaf

De rest vervaagt naar blauw

Ik heb hier tijd en ruimte verloren

Als een astronaut

In het donker van de nacht

Het is hier zo vredig, maar er gebeurt veel daar beneden

We dragen allemaal bij, maar breken onder het gewicht

We hopen op God, maar we hebben het wonder gemist

We bouwen hoger en hoger tot het oneindig gaat

Bijna acht miljard mensen, maar de mensheid ontbreekt

Vanaf hier maakt het ineens niet meer uit

Vanaf hier zie je geen grenzen en de kleur van de huid

Al dit gedoe om niets stopt, ik kan je niet meer horen

Ik begin het gevoel te krijgen dat ik hier thuishoor

Er is geen voorwaarts en achterwaarts meer, alleen onder en boven

Een op de honderd miljoen, een kleine stip boven de grond, ik vertrek

Ik vertrek, niets houdt me op de grond

Alles bleek en grijs

Nog niet te lang ingevlogen

Als een astronaut

Ik zie de wereld van bovenaf

De rest vervaagt naar blauw

Ik heb hier tijd en ruimte verloren

Als een astronaut

En bij het zien van deze schoonheid

Ik herinner me alles

Leven we eigenlijk niet?

Liefhebben, zijn?

Ik zou hier voor altijd willen blijven

Maar ik ben een oogwenk

Die na vijf miljard jaar

Kan niet veel meer zijn

Ik vertrek, niets houdt me op de grond

Alles bleek en grijs

Nog niet te lang ingevlogen

Als een astronaut

Ik zie de wereld van bovenaf

De rest vervaagt naar blauw

Ik heb hier tijd en ruimte verloren

Als een astronaut

Ik vertrek, niets houdt me op de grond

Alles bleek en grijs

Nog niet te lang ingevlogen

Als een astronaut

Ik zie de wereld van bovenaf

De rest vervaagt naar blauw

Ik heb hier tijd en ruimte verloren

Als een astronaut

Ik vertrek, niets houdt me op de grond

Alles bleek en grijs

Nog niet te lang ingevlogen

Als een astronaut

Ik zie de wereld van bovenaf

De rest vervaagt naar blauw

Ik heb hier tijd en ruimte verloren

Als een astronaut