Transience - Shylmagoghnar

Visions envelop us warm and dear

Afflictions nurtured, unfathomable depths

Its art form leaves us sullied, smitten

Born from our mortality

Brushes stroke sanity never so gentle

Lost;

deranged in a crippled mind

Scratching the surface — nuance denied

Devoid of spectrum — here we are blind

Worlds bare and stricken (beckon me)

Fears beyond counting (lost within)

Trapped in the core of our sanctum

Tell me, where is the purpose?

Lost in the half-lives once spent

On fading memories and times that never were

By nature this hellhole will persist

Fed far too long — now festers within

This part of me that is not me

Yet without which I’d cease to be

Nightmares consume, futures unfold

How could we rest with such stories untold?

We may be mere human;

from what we have seen

Beyond this vessel there are worlds between

Behold, as I watch from the shadows

A stranger looks back from far away realms

An altogether different hue

Surrounded by maelstroms of wistful tunes

I am locked in an aura of dissonant chords

Hear them die on the searing winds

Caressing hands they sculpt a resonating void

Familiar whispers and mocking throats

Mimicking the unsung vowels flowing from the heart

A counterweight here made flesh

Where time fleets and seeps in a purgatory of meaning and structure

Forever lost within and without, through the nothing and nowhere

Harnessing the madness I swore would be the end of me

Turned ashes into glory to last beyond my time

Striving for perfection I turned the very stars

Still it’s not enough — forever unfulfilled

Trudging through the path, step by torturous step

Insight waits for me;

emptiness made real

No sight, no senses, no feelings, no more

Climax closes in

Buried underneath — all that should have been

The guilt of non-creation

Grueling is the search for the master’s piece

Ever so slightly out of reach

Mournful statues wail;

empty sockets judge

«Father, why have you denied us eyes?»

The past is but a fading shroud

Now let go and stride with sure step through these halls

Visions struck me blind — I have no need for eyes

Here I am the one who dreams the way

Enigma at the end of all

A sapphire cruel, so radiant and vast

As I reach out to touch it crumbles, as do I

I am reborn and closer to my transience

Visioenen omhullen ons warm en dierbaar

Kwellingen gevoed, onpeilbare diepten

Zijn kunstvorm laat ons bezoedeld, geslagen

Geboren uit onze sterfelijkheid

Penselen halen gezond verstand nog nooit zo zacht

Kwijt;

gestoord in een verlamde geest

Krassen op het oppervlak — nuance ontkend

Zonder spectrum — hier zijn we blind

Werelden kaal en getroffen (wenk me)

Ontelbare angsten (verloren van binnen)

Gevangen in de kern van ons heiligdom

Vertel me, waar is het doel?

Verloren in de halfwaardetijden ooit doorgebracht

Over vervagende herinneringen en tijden die er nooit waren

Van nature zal deze hel blijven bestaan

Veel te lang gevoed — ettert nu binnen

Dit deel van mij dat ik niet ben

Maar zonder welke ik zou ophouden te zijn

Nachtmerries verteren, toekomst ontvouwt zich

Hoe kunnen we rusten met zulke onvertelde verhalen?

We zijn misschien maar mensen;

van wat we hebben gezien

Voorbij dit schip zijn er werelden tussen

Zie, terwijl ik toekijk vanuit de schaduwen

Een vreemdeling kijkt terug uit verre sferen

Een totaal andere tint

Omringd door een maalstroom van weemoedige deuntjes

Ik zit opgesloten in een aura van dissonante akkoorden

Hoor ze sterven op de brandende wind

Strelende handen vormen ze een resonerende leegte

Bekend gefluister en spottende kelen

Het nabootsen van de onbezongen klinkers die uit het hart stromen

Een contragewicht hier vlees geworden

Waar de tijd snelt en sijpelt in een vagevuur van betekenis en structuur

Voor altijd verloren van binnen en van buiten, door het niets en nergens

Gebruik maken van de waanzin waarvan ik zwoer dat het het einde van mij zou zijn

Veranderde as in glorie om langer mee te gaan dan mijn tijd

Strevend naar perfectie heb ik de sterren gemaakt

Toch is het niet genoeg — voor altijd onvervuld

Sjokkend door het pad, stap voor martelende stap

Inzicht wacht op mij;

leegte werkelijkheid gemaakt

Geen zicht, geen zintuigen, geen gevoelens, niet meer

Climax komt dichterbij

Eronder begraven — dat had allemaal moeten zijn

De schuld van niet-creatie

Afmattend is de zoektocht naar het meesterwerk

Ooit zo iets buiten bereik

Treurige standbeelden jammeren;

lege stopcontacten rechter

"Vader, waarom hebt u ons de ogen ontzegd?"

Het verleden is slechts een vervagende lijkwade

Laat nu los en stap met een zekere stap door deze gangen

Visioenen sloegen me blind — ik heb geen ogen nodig

Hier ben ik degene die de weg droomt

Enigma aan het einde van alles

Een wrede saffier, zo stralend en uitgestrekt

Als ik mijn hand uitsteek om aan te raken, brokkelt het af, net als ik

Ik ben herboren en dichter bij mijn vergankelijkheid