No Child of Man Could Follow - Shylmagoghnar

Wanderlust in my heart

Restless blood- fiery veins

As grim ghosts of my past came haunting

Seething with doubt

I could sparse hold my ground

Searching for signs when a raven struck down

Judging my soul with an ice cold stare

Ages of wisdom

Ageless black eyes

A soul laid bare before those pits

Bereft of want and fancy

Of aspirations made by man

Fool’s gold- false glory

Relish in the dream untold

Within it grander paths unfold

What once was dear proved meaningless

Our need is far beyond

So meet me on the winding road where only the desperate dwell

Behold in me a vision three

They shape the flow of all

In days of yore I craved release

Now must decline death’s invite sweet

It was far too soon our paths would meet

Yet part of me is still there

For I was damned with clarity

A path of thorns and agony

Transfixed in eerie silence and overwhelming woe

Existing out of space and time it spoke with not a word:

«I'm here to give thee counsel… But never consolation…»

And worlds I knew came tumbling down in crumbling ruins and ashes

Dead planets and extinguished stars as far as the eye could see

Did fill my soul with ecstasy and nigh inhuman glee

Did shatter all that had been thus far, for the first time I could see

Then in the cry it uttered

That shattering banshee’s wail

A universe within enclosed did lay, proclaimed in unknown tongues

Yet my heart, it understood each poison word

Did strike the anvil of my soul

Of my soul

And every road entwined did graze

Adrift where lost souls wallow

On pathways where my answers lie

No child of man could follow

Cosmic storms swept all I was

The end of my existence

Within I braved a horror though never did I flinch

For in these dreadful eons my essence was reforged

An influx of wisdom blinding the virgin retina

Witness to damnation

Shepherd of the end

My despair is hollow

It heralds of rebirth

«Rebuild then in the places

Where only thought exists

As the others taste but ashes

In the furnace of your will»

A mighty fall, now forced to be

A vessel for purposeless misery

In remembrance dear I once lived more

Mere shadow of what was before

Such rigid sight, a puzzled past

Of what should be yet could not last

Not here nor there yet lost between

I am trapped in the eye of the Raven

It was the sound of rustling wings

Tore me from my vision grand

Defeaning silence pierced my being

Like a storm of nails

Lifeless, torn and broken

The beauty of my own demise

I collapsed unto myself

And plunged the heart of the abyss

Drifting

Lost in a timeless void

Cursed to eternally behold

The mirrored path unfold

How I howled and wept

Laughed and cried

Lived and died

I was empty- whole and perfect

A creature most fulfilled

Reislust in mijn hart

Rusteloze bloedvurige aderen

Terwijl grimmige geesten uit mijn verleden rondspoken

Ziedend van twijfel

Ik kon spaarzaam mijn grond vasthouden

Zoeken naar tekens wanneer een raaf is neergeslagen

Mijn ziel beoordelen met een ijskoude blik

Leeftijden van wijsheid

Tijdloze zwarte ogen

Een ziel blootgelegd voor die kuilen

Verstoken van willen en zin hebben

Van aspiraties gemaakt door de mens

Fool's gold - valse glorie

Geniet van de onnoemelijke droom

Daarbinnen ontvouwen zich grotere paden

Wat ooit dierbaar was, bleek zinloos

Onze behoefte gaat veel verder dan

Dus ontmoet me op de kronkelende weg waar alleen de wanhopigen wonen

Zie in mij een visioen drie

Ze vormen de stroom van alles

Vroeger verlangde ik naar vrijlating

Moet nu de uitnodiging van de dood afwijzen, liefje

Het was veel te vroeg dat onze paden elkaar zouden ontmoeten

Maar een deel van mij is er nog steeds

Want ik was verdoemd met duidelijkheid

Een pad van doornen en pijn

Aan de grond genageld in angstaanjagende stilte en overweldigende wee

Bestaand uit ruimte en tijd sprak het met geen woord:

«Ik ben hier om u raad te geven… Maar nooit troost…»

En werelden die ik kende, stortten neer in afbrokkelende ruïnes en as

Dode planeten en uitgedoofde sterren zover het oog reikt

Heeft mijn ziel gevuld met extase en bijna onmenselijke vrolijkheid

Verbrijzelde alles wat tot nu toe was geweest, voor de eerste keer dat ik kon zien

Toen in de kreet die het uitte

Dat verpletterende gejammer van banshee

Een universum binnen ingesloten lag, verkondigd in onbekende talen

Maar mijn hart begreep elk gifwoord

Heeft het aambeeld van mijn ziel geraakt

Van mijn ziel

En elke verstrengelde weg graasde

Op drift waar verloren zielen wentelen

Op paden waar mijn antwoorden liggen

Geen enkel mensenkind kon volgen

Kosmische stormen verwoestten alles wat ik was

Het einde van mijn bestaan

Van binnen trotseerde ik een horror, hoewel ik nooit terugdeinsde

Want in deze vreselijke eonen werd mijn essentie opnieuw gesmeed

Een toestroom van wijsheid verblindt het maagdelijke netvlies

Getuige van verdoemenis

Herder van het einde

Mijn wanhoop is hol

Het luidt wedergeboorte in

"Verbouw dan op de plaatsen"

Waar alleen gedachte bestaat

Zoals de anderen smaken, maar as

In de oven van uw wil»

Een machtige val, nu gedwongen te zijn

Een vat voor doelloze ellende

Ter nagedachtenis, schat, ik heb ooit meer geleefd

Slechts een schaduw van wat er eerder was

Zo'n star gezicht, een verward verleden

Van wat zou moeten zijn, kan nog niet duren

Niet hier noch daar nog verloren tussen

Ik zit gevangen in het oog van de raaf

Het was het geluid van ritselende vleugels

Scheurde me uit mijn visie grand

Een vernietigende stilte doorboorde mijn wezen

Als een storm van nagels

Levenloos, gescheurd en gebroken

De schoonheid van mijn eigen ondergang

Ik stortte in elkaar

En stortte in het hart van de afgrond

driften

Verloren in een tijdloze leegte

Vervloekt om eeuwig te aanschouwen

Het gespiegelde pad ontvouwt zich

Hoe ik huilde en huilde

Gelachen en gehuild

Leefde en stierf

Ik was leeg - heel en perfect

Een wezen dat het meest vervuld is