As All Must Come to Pass - Shylmagoghnar

Time is a beast inadherent to rein

Trapped in its hounding, unbreakable frame

Few, few are we impossible the odds

To witness as mortals, the fabric of the gods

I never saw what came for me

And yet it lives within my dreams

It whispers from a restless void

Sleeps with eyes wide open

The deep and slumbering question

Rears its head one more

Is it reality that dwarfs the dream?

Or a realm of illusions that rules supreme?

I’ve seen too far beyond the veil

And peered into its soul

And once it answered

Once I was complete

Witness the birth of legacy, of sacrifice

In pursuit of paths still veiled

In the shadows of a great unknown

Our desperate covenant was made

All must come to pass

Time is my foe and I wonder

Was it worth to be found in this ravel of dreams?

The vast Stygian labyrinth lives on

Traversed only once we are gone

From the lowliest worm to the cosmic scale

Sum principium finis omnes

Shrouded in luster from trivial to grand

In the hollow, we are made whole

Woven through birth and demise

Struggling to grasp the patterns of

An essence leaks from every source

Transcending human concepts

Lost within the awe and splendour of all

That slipped between our fingers

As a bastion of wings appeared to our needs

Molds our selves-to-be

Threads of future, yarn spun between

Ever elusive, never in sight

Fools presume to see the knots

In the ever-twisting chaos

Lost in the maelstrom of folly and unwritten paths

Multiple strains move beyond comprehension

In a strange familiar place, n a murder of wings

I beheld the fate of all, of all that is

As it becomes and our cruel lineage

From the birth of time, we have wandered

Primordial depths we have dwelled

From an abyss of worlds, we venture

Through the shades of a great unknown

Long as time was abstract we have wondered

And sought solace in turning of tides

Mere threads in the grand tapestry

Cursed envoys of a lost legacy

Tijd is een beest dat zich niet aan de teugel houdt

Gevangen in zijn opjagende, onbreekbare frame

Weinig, weinig zijn we onmogelijk de kans

Om als stervelingen te getuigen, het weefsel van de goden

Ik heb nooit gezien wat er voor mij kwam

En toch leeft het in mijn dromen

Het fluistert vanuit een rusteloze leegte

Slaapt met ogen wijd open

De diepe en sluimerende vraag

Steekt de kop nog een keer op

Is het de realiteit die de droom in de schaduw stelt?

Of een rijk van illusies dat de boventoon voert?

Ik heb te ver voorbij de sluier gezien

En tuurde in zijn ziel

En toen het eenmaal antwoordde

Toen ik eenmaal compleet was

Wees getuige van de geboorte van een erfenis, van opoffering

Op zoek naar paden die nog versluierd zijn

In de schaduw van een grote onbekende

Ons wanhopige verbond werd gesloten

Alles moet uitkomen

Tijd is mijn vijand en ik vraag me af

Was het de moeite waard om gevonden te worden in dit ravel van dromen?

Het enorme Stygische labyrint leeft voort

Pas overgestoken als we weg zijn

Van de laagste worm tot de kosmische schaal

Sum principium finis omnes

Gehuld in glans van triviaal tot groots

In de holte worden we heel gemaakt

Geweven door geboorte en overlijden

Moeite met het begrijpen van de patronen van

Er lekt een essentie uit elke bron

Menselijke concepten overstijgen

Verloren in het ontzag en de pracht van alles

Dat is tussen onze vingers geglipt

Als een bastion van vleugels leek aan onze behoeften

Vormt onszelf in wording

Draden van de toekomst, garen gesponnen tussen

Altijd ongrijpbaar, nooit in het zicht

Dwazen veronderstellen de knopen te zien

In de altijd draaiende chaos

Verdwaald in de maalstroom van dwaasheid en ongeschreven paden

Meerdere stammen gaan het begrip te boven

Op een vreemde vertrouwde plek, geen moord op vleugels

Ik zag het lot van alles, van alles wat is

Zoals het wordt en onze wrede afkomst

Vanaf de geboorte van de tijd hebben we gezworven

Oorspronkelijke diepten waar we hebben gewoond

Vanuit een afgrond van werelden wagen we ons

Door de schaduwen van een grote onbekende

Zolang de tijd abstract was, hebben we ons afgevraagd

En zocht troost bij het keren van de getijden

Alleen draden in het grote tapijt

Vervloekte gezanten van een verloren erfenis