Journey Through the Fog - Shylmagoghnar

Gone is the flame

Smoldering the ashes

A flickering fades into my eyes

Pursued by the howling of life

The shadows cast by fading pyre

At the hour of twilight stand guard

For creatures lurk in deepest dark

Waiting for the light to grow sparse

Their hopelessness, the endless mist

As long as I breathe they are mine

So I beg of the wind for a whisper to my fallen kin

But their shadows on the trees are nothing but a fantasy

So distant the calling of forgotten dreams

How they yearn and beg for release

I stand idle as they all are crushed by the turning of destiny’s wheel

A nomad of the wasteland journeys through the fog

Where my feet have trodden, deepest are the bogs

Where the wind is howling its song I wade through the snow

A journey of the heart, no path can take me where I go

I am a withered wanderer, wayward are my goals

Lost in ancient forests, crystallised by souls

Was my burden once an honour, it’s reduced to plight

In this fortress of the mind I have been haunting all my life

Beyond the great golden divide

A cadence frail so warmly strikes

For whom it fades the soul divides

Forever gone to where the daylight died

Fixed on the horizon ever is my gaze

Bitterly I stride on, blinded by the haze

Is it dawn or will the dusk fall, I’ll never know

For the darkness that surrounds me is reminiscent of my own

The mist envelops ruins, (their) purpose lost in time

Statues in seclusion, empty are their eyes

How I long to find a reason this world to endure

But all I see are corpses of those who were lost —

Before…

The cadence frail now slowly fades

A formless pale steps from the shade

And whispers to my mind:

«The time has come to leave your shape behind»

Oh flame of life, mother regret

Have mercy on this fallen wretch

Grant me the strength to travel on

And reach the hall to where the raven guides

My body’s too cold to move on, in one final act of defiance

My feet stand steadfast in the snow but the frostbite takes its final toll

I heave my hands towards the sky and sound my final forlorn cry

I plead and beg the sky for mercy

As my heart is freezing slowly, I embrace the storm

And as I die I see the veil lifted by the sun

Weg is de vlam

De as laten smeulen

Een flikkering verdwijnt in mijn ogen

Achtervolgd door het gehuil van het leven

De schaduwen geworpen door een vervagende brandstapel

Op het uur van de schemering op wacht staan

Voor wezens die op de loer liggen in het diepste donker

Wachten tot het licht schaarser wordt

Hun hopeloosheid, de eindeloze mist

Zolang ik adem, zijn ze van mij

Dus ik smeek de wind om een ​​fluistering aan mijn gevallen verwanten

Maar hun schaduwen op de bomen zijn niets anders dan een fantasie

Zo ver de roep van vergeten dromen

Hoe ze verlangen en smeken om vrijlating

Ik sta stil terwijl ze allemaal worden verpletterd door het draaien van het wiel van het lot

Een nomade van de woestenij reist door de mist

Waar mijn voeten hebben getrapt, zijn de moerassen het diepst

Waar de wind zijn lied huilt, waad ik door de sneeuw

Een reis van het hart, geen pad kan me brengen waar ik ga

Ik ben een verdorde zwerver, eigenzinnig zijn mijn doelen

Verloren in oude bossen, uitgekristalliseerd door zielen

Was mijn last ooit een eer, het is teruggebracht tot een benarde situatie

In dit fort van de geest waar ik mijn hele leven rondzwerft

Voorbij de grote gouden kloof

Een cadans fragiel die zo warm toeslaat

Voor wie het vervaagt, verdeelt de ziel zich

Voor altijd gegaan naar waar het daglicht stierf

Vast aan de horizon is ooit mijn blik

Bitter stap ik verder, verblind door de waas

Is het dageraad of valt de schemering, ik zal het nooit weten

Want de duisternis die mij omringt doet denken aan de mijne

De mist omhult ruïnes, (hun) doel verloren in de tijd

Standbeelden in afzondering, leeg zijn hun ogen

Hoe lang ik ernaar verlang een reden te vinden om deze wereld te volharden?

Maar alles wat ik zie zijn lijken van degenen die verloren zijn gegaan...

Voordat…

De cadans zwak vervaagt nu langzaam

Een vormeloze bleke stapt uit de schaduw

En fluistert in mijn gedachten:

«Het is tijd om je vorm achter je te laten»

Oh levensvlam, moeder spijt!

Heb medelijden met deze gevallen stakker

Geef me de kracht om verder te reizen

En bereik de hal waar de raaf leidt

Mijn lichaam is te koud om verder te gaan, in een laatste daad van verzet

Mijn voeten staan ​​standvastig in de sneeuw, maar de bevriezing eist zijn laatste tol

Ik hef mijn handen naar de hemel en laat mijn laatste verloren kreet horen

Ik smeek en smeek de hemel om genade

Terwijl mijn hart langzaam bevriest, omarm ik de storm

En als ik sterf, zie ik de sluier opgelicht door de zon