This Shadow of the Heart - Shylmagoghnar

Life is a canvas laid bare for all to see

Man is a mirror imprinted with lock and key

Dichotomous gates lead to dormant ways

Where every path was split in half

We wander 'til we fade

Time confounds and mystifies

Awareness cuts like a blade

The duplicitous curse of the gifts we share

Soon lost on wasted days

Let senses draw blood — drown in their flood

A maelstrom of sweat and cold regret

Life’s paint seeps from our veins

Through the portals that we left

Our shades will follow through

Embrace the struggle

Learn to grow with your pain

Hope lies in the solace of a dying dream

Beasts trapped in a corner fight fiercest of all

Does the light not shine the brightest in the depth of night?

Once our souls moved softly

And tiptoed through the world

The Atlas weight a gentle ache

But this could not be us

A slave to wretch nature

A rag doll to our hearts

To relish burden like a fool while shadows tear at our mind

We have shaped our sorrow and became the forge

Infernos that consumed us once have wrought a tempered flame

But bitterness does suffocate and stone breaks all the same

Our sculptor’s soul, though marble-made

Eclipsed by the shadow of the heart

Beasts trapped in a corner fight the fiercest of all

Does the light not shine the brightest in the depth of night?

Het leven is een canvas dat voor iedereen zichtbaar is

De mens is een spiegel bedrukt met slot en sleutel

Dichotome poorten leiden naar slapende wegen

Waar elk pad in tweeën werd gesplitst

We dwalen tot we vervagen

Tijd verwart en verbijstert

Bewustzijn snijdt als een mes

De dubbele vloek van de geschenken die we delen

Snel verloren op verspilde dagen

Laat de zintuigen bloed putten — verdrink in hun vloed

Een maalstroom van zweet en koude spijt

De verf van het leven sijpelt uit onze aderen

Via de portalen die we hebben achtergelaten

Onze tinten zullen volgen

Omarm de strijd

Leer te groeien met je pijn

Hoop ligt in de troost van een stervende droom

Beesten gevangen in een hoek vechten het hevigst van allemaal

Schijnt het licht niet het helderst in de diepte van de nacht?

Eens bewogen onze zielen zacht

En op je tenen door de wereld

De Atlas weegt een zachte pijn

Maar dit kunnen wij niet zijn

Een slaaf van de ellende van de natuur

Een lappenpop naar ons hart

Om te genieten van lasten als een dwaas terwijl schaduwen onze geest verscheuren

We hebben ons verdriet gevormd en zijn de smederij geworden

Inferno's die ons ooit hebben verteerd, hebben een getemperde vlam gewrocht

Maar bitterheid stikt en steen breekt toch

De ziel van onze beeldhouwer, hoewel van marmer gemaakt

Overschaduwd door de schaduw van het hart

Beesten die vastzitten in een hoek, vechten het hevigst van allemaal

Schijnt het licht niet het helderst in de diepte van de nacht?