Ночь - Сергей Наговицын

Тишина меня связала по рукам и ногам,

Заманила дура в сети воздушные.

Словно бабка проворчала, тебя не отдам.

Ты постой-ка сынок, да послушай-ка.

День, день уходит пусть, пусть покидает меня.

Это ночь, это ночь моя.

Как по листьям бьёт дождь озорной и босой,

На другие совсем не похожий.

Словно златая брошь льётся месяц стальной,

Отражается в лицах случайных прохожих.

День, день уходит пусть, пусть покидает меня.

Я уснул в тишине, я в неё был влюблён.

Мы с тех пор с ночью близкими стали.

И увиделся мне эротический сон,

И причудились дальние дали.

День, день уходит пусть, пусть покидает меня.

Stilte bond me aan handen en voeten,

Een dwaas lokte me in luchtnetten.

Zoals een grootmoeder mopperde, zal ik je niet opgeven.

Wacht, zoon, luister.

Dag, dag, laat het gaan, laat het me verlaten.

Dit is de nacht, dit is mijn nacht.

Terwijl de regen ondeugend en blootsvoets op de bladeren slaat,

Helemaal niet zoals de anderen.

Zoals een gouden broche een stalen maand giet,

Weerspiegeld in de gezichten van omstanders.

Dag, dag, laat het gaan, laat het me verlaten.

Ik viel in stilte in slaap, ik was verliefd op haar.

Sindsdien zijn we van de ene op de andere dag close geworden.

En ik zag een erotische droom,

En de verre afstanden werden vreemd.

Dag, dag, laat het gaan, laat het me verlaten.