Приговор - Сергей Наговицын

Мне, как сказку, приговор читал судья, а за окнами вовсю февраль свистел,

Говорил, что подрасстрельная статья мне начертит номерочек на кресте.

И я был с ним откровенен и на «ты», он под стол пешком ходил, когда я пел.

Я прошел уже Лубянку и Кресты, когда он за школьной партою сидел.

Я с пеленок знал понятия в делах и с ворами я законными дружил.

Меня мама на этапе родила, когда батю в хате опер уложил.

Покажите мне такие города, те селения, в которых не бывал.

Ну, покажите мне — где не был никогда, где не дрался, где не пел, не воровал.

Я менял, как карты, женщин и дома, а по-пьянке за себя не отвечал,

И по мне частенько плакала тюрьма, так и я, бывало, сам по ней скучал.

И столыпинский, прицепленный в хвосте, поджидает полуночный воронок,

И судья мне, как художник на холсте, вырисовывал последний в жизни срок.

И родная, вся в брильянтах и слезах, до машины провожает, как всегда.

Я к тебе еще вернусь, какой базар, если вышку поменяют на года!

Мне, как сказку, приговор читал судья, а за окнами вовсю февраль свистел,

Говорил, что подрасстрельная статья мне начертит номерочек на кресте.

De rechter las me het vonnis voor als een sprookje, en buiten de ramen floot februari met alle macht,

Hij zei dat het artikel onder de schietpartij een cijfer op het kruis voor mij zou tekenen.

En ik was eerlijk tegen hem en tegen "jou", hij liep onder de tafel toen ik zong.

Ik was de Lubyanka en Kresty al gepasseerd toen hij aan een schoolbank zat.

Vanaf de wieg kende ik de concepten in het bedrijfsleven en was ik bevriend met legitieme dieven.

Mijn moeder beviel van mij op het moment dat mijn vader naar bed werd gebracht in de hut van opera's.

Laat me zulke steden zien, die dorpen waar je niet bent geweest.

Nou, laat me zien waar je nog nooit bent geweest, waar je niet hebt gevochten, waar je niet hebt gezongen, waar je niet hebt gestolen.

Ik veranderde vrouwen en huizen als kaarten, maar toen ik dronken was, antwoordde ik niet voor mezelf,

En de gevangenis huilde vaak om mij, dus ik miste het zelf ook.

En Stolypin, vastgebonden in de staart, wacht op de middernachttrechter,

En de rechter tekende me, als een kunstenaar op doek, de laatste termijn in mijn leven.

En lieverd, helemaal in diamanten en tranen, gaat zoals altijd naar de auto.

Ik kom bij je terug, wat een bazaar als de toren voor een jaar wordt veranderd!

De rechter las me het vonnis voor als een sprookje, en buiten de ramen floot februari met alle macht,

Hij zei dat het artikel onder de schietpartij een cijfer op het kruis voor mij zou tekenen.