Regret - September Stories

I’ve played with the thought of running away from what haunts me most

Or maybe just ending the story short

Either would be better than this place that I’m at now

I’ve played this thought over passing it back and forth between my fingers

Enough to make them raw through the skin

Cutting deep into my bones and hitting the one thing that I’ve held through

these long seasons… my hope

While everything’s come and gone, that was the one thing that kept me from

giving up on going on

Like the times when friends and family tell you «You're going to do great

things»

But this actually held some sense of meaning in its phrase

Unlike the empty nonsense that’s said to comfort you with the fact that your

youth has expired

Some would say it’s wrong and that I’m the liar, but you’ve got a feeling

crawling deep under your skin that tells you right

Tells you that this plan that’s been laid out for you isn’t etched in stone

Isn’t written to be declared to the generations below

It’s a feeling that’s nestled itself deep in my awkwardly long bones

Leaching off the hope that let me endure this tragedy that we like to call a

home

It wasn’t always a tragedy, and there weren’t always holes in the walls where

holes should never be

There was a time when pictures hung from every free inch of the walls

Sporting landscapes and memories that stretch down the entire hall

Showing the life that used to roam freely and the love that came endlessly

But fear is the one thing that led to it’s destruction

This disillusion of fear led us to dismantle what we had worked so hard to build

What we had given so much to find

And within the blink of an eye, or whatever you prefer to tell time…

it was gone

This home that had birthed a tragedy, had finally given way to its own

And yet I still search for way of how to recreate that home

No matter how many pictures I tilt or how many days I cross off in the month of

September

I can’t recreate what we had

No matter how many walls you paint or pictures you hang

It’ll never be the same as it once was

It’s like I found myself stuck living in the past holding onto anything that

brings some sort of comfort, or at least won’t bring any pain

And you’ve got that pain wrenched deep under your skin

Crawling into any crack and crevice, finding any way to get in

And that void that you’ve got that you feel in your limbs

It can’t be cured with any pill or needle

The things that you use to numb the gnawing bite until it fades into a dull tick

No… only something greater than yourself can fill that void that you’ve been

trying to satisfy for years

That void is the same pain that’s made itself home in my awkwardly long bones

I wish I had the guts to confront what haunts me the most

I wish I had the ability to take a chance without the fear of falling

But I think I’ve finally discovered what keeps me up at night when I’m all alone

That’s the pain that’s made it’s home in these God forsaken bones

Ik heb gespeeld met de gedachte om weg te rennen van wat me het meest achtervolgt

Of misschien beëindig je het verhaal kort

Beide zouden beter zijn dan deze plek waar ik nu ben

Ik heb deze gedachte gespeeld door het heen en weer te geven tussen mijn vingers

Genoeg om ze door de huid rauw te maken

Diep in mijn botten snijden en het enige raken dat ik heb volgehouden

deze lange seizoenen… mijn hoop

Terwijl alles is gekomen en gegaan, was dat het enige dat me ervan weerhield

opgeven om door te gaan

Zoals de keren dat vrienden en familie tegen je zeggen: "Je gaat het goed doen"

dingen"

Maar dit had eigenlijk een zekere betekenis in zijn zin

In tegenstelling tot de holle onzin die wordt gezegd om je te troosten met het feit dat je...

jeugd is verlopen

Sommigen zouden zeggen dat het verkeerd is en dat ik de leugenaar ben, maar je hebt een gevoel

diep onder je huid kruipen, dat zegt je gelijk

Vertelt u dat dit plan dat voor u is opgesteld niet in steen gebeiteld staat

Is niet geschreven om te worden aangegeven aan de onderstaande generaties

Het is een gevoel dat zich diep in mijn onhandig lange botten nestelt

De hoop uitlogen die me deze tragedie laat doorstaan ​​die we graag a noemen

thuis

Het was niet altijd een tragedie en er waren niet altijd gaten in de muren waar

gaten zouden nooit mogen zijn

Er was een tijd dat er foto's aan elke vrije centimeter van de muren hingen

Sportieve landschappen en herinneringen die zich uitstrekken over de hele hal

Het leven laten zien dat vroeger vrij rondliep en de liefde die eindeloos kwam

Maar angst is het enige dat tot zijn vernietiging heeft geleid

Deze desillusie van angst bracht ons ertoe om te ontmantelen waar we zo hard aan hadden gewerkt om te bouwen

Wat we zoveel hadden gegeven om te vinden

En in een oogwenk, of wat je maar wilt, de tijd aangeven...

het was weg

Dit huis dat een tragedie had veroorzaakt, had eindelijk plaats gemaakt voor zijn eigen huis

En toch zoek ik nog steeds naar een manier om dat huis opnieuw te creëren

Het maakt niet uit hoeveel foto's ik kantel of hoeveel dagen ik afstreep in de maand van

september

Ik kan niet opnieuw maken wat we hadden

Het maakt niet uit hoeveel muren je schildert of foto's die je ophangt

Het zal nooit meer hetzelfde zijn als het ooit was

Het is alsof ik vastzat in het verleden en vasthield aan iets dat

brengt een soort van troost, of brengt in ieder geval geen pijn

En je hebt die pijn diep onder je huid gegrift

Kruipen in een kier en spleet, een manier vinden om binnen te komen

En die leegte die je hebt die je voelt in je ledematen

Het kan niet worden genezen met een pil of naald

De dingen die je gebruikt om de knagende beet te verdoven totdat het vervaagt tot een doffe teek

Nee... alleen iets groters dan jezelf kan die leegte vullen die je bent geweest

jaren proberen te voldoen

Die leegte is dezelfde pijn die zich thuis heeft gevoeld in mijn onhandige lange botten

Ik wou dat ik het lef had om te confronteren met wat me het meest achtervolgt

Ik wou dat ik de mogelijkheid had om een ​​kans te wagen zonder de angst om te vallen

Maar ik denk dat ik eindelijk heb ontdekt wat me 's nachts wakker houdt als ik helemaal alleen ben

Dat is de pijn die zijn thuis heeft gemaakt in deze door God verlaten botten