I'd Give Anything To Feel Something - September Stories

She looks at me and says that she can’t help but feel depressed

But darling, looking at the life we’ve been given, how could you feel any less

than grateful?

Sometimes it’s hard to feel thankful for something when all it reminds you of

are the times when you had nothing left to give

The times that ate you alive to the point where you questioned if you wanted to

live

As she looked for all the bad that she could, it hid all of the good that

reigned true

Looking only for the downsides and faults of everything, but with eyes half open

Not seeing all that she had been given, but only what she wanted

And when I told her that that life that we had created in our dreams could

never be, she finally gave way and fell to her knees

The stones covering the ground sank into her bones, like the pain that those

words carried as they dug into her back

Those words etched with the date in September, remained as a permanent reminder

for what she lost

But after all was said and done, I was the one that walked away with the most

pain

I was the one that walked away knowing that I had ruined any chance that I had

at actually being happy

I thought this was what she wanted, I thought this was what I needed to finally

make something of my empty, drawn-out life…

Maybe it’s because I find happiness in sorrow, or the fact that I’ve never let

anything good blossom in my life.

No matter the reasoning, the fact of the matter is… I’m alone again.

Chasing away my pride and joy just so the pit in my stomach can grow an inch

deeper each day.

And with every single inch that it grows, and every single cigarette that

touches my lips, I find it harder to make it through another day

That short buzz sure does the trick, but after packs a day you can watch

yourself as you literally decay

I’ve seen myself fall apart more than I’d like to admit.

Sometimes almost like a standby, watching everything that I once loved come

crashing down and fall at my feet.

But I think the worst part was… that I felt nothing.

Not even sadness or guilt, or anything that reminded me of being human.

I was numb to everything and everyone.

I had lost the only part of me that could still feel

And yet I continued to push you away

Maybe I thought it’d bring peace or some kind of feeling back in my life

But when you chase out all of the light in your life, you also let the dark

replace it…

I never thought that I’d see the day, as I watch myself destroy the better part

of me

Cutting off what I lack hoping that it would bring clarity.

Seeking what life would be like only half lived

But regardless of what I sought after, the fact of the matter is…

I’m alone again

Ze kijkt me aan en zegt dat ze niet anders kan dan zich depressief te voelen

Maar schat, als je kijkt naar het leven dat we hebben gekregen, hoe kun je je dan minder voelen?

dan dankbaar?

Soms is het moeilijk om dankbaar te zijn voor iets als het je allemaal doet denken aan

zijn de tijden dat je niets meer te geven had

De tijden die je levend aten tot het punt waarop je je afvroeg of je dat wel wilde

live

Terwijl ze zocht naar al het slechte dat ze kon, verborg het al het goede dat...

regeerde waar

Alleen op zoek naar de nadelen en fouten van alles, maar met de ogen half open

Niet alles zien wat ze had gekregen, maar alleen wat ze wilde

En toen ik haar vertelde dat dat leven dat we in onze dromen hadden gecreëerd, kon...

nooit zijn, gaf ze uiteindelijk toe en viel op haar knieën

De stenen die de grond bedekten zonken in haar botten, zoals de pijn die die...

woorden gedragen terwijl ze in haar rug groeven

Die woorden geëtst met de datum in september, bleven als een permanente herinnering

voor wat ze verloor

Maar nadat alles was gezegd en gedaan, was ik degene die er het meest mee wegliep

pijn

Ik was degene die wegliep in de wetenschap dat ik elke kans die ik had verpest had

om echt gelukkig te zijn

Ik dacht dat dit was wat ze wilde, ik dacht dat dit was wat ik uiteindelijk nodig had

maak iets van mijn lege, uitgesponnen leven...

Misschien is het omdat ik geluk vind in verdriet, of het feit dat ik dat nooit heb laten doen

alles wat goed is, bloeit in mijn leven.

Ongeacht de redenering, het feit is dat ik weer alleen ben.

Mijn trots en vreugde wegjagen zodat de put in mijn maag een centimeter kan groeien

elke dag dieper.

En met elke centimeter die hij groeit, en elke sigaret die...

mijn lippen aanraakt, vind ik het moeilijker om nog een dag door te komen

Dat korte geroezemoes doet het zeker, maar na een dag packs kun je kijken

jezelf terwijl je letterlijk vergaat

Ik heb mezelf meer uit elkaar zien vallen dan ik zou willen toegeven.

Soms bijna als een stand-by, kijkend naar alles waar ik ooit van hield

neerstorten en aan mijn voeten vallen.

Maar ik denk dat het ergste was... dat ik niets voelde.

Zelfs geen verdriet of schuld, of iets dat me deed denken aan het mens-zijn.

Ik was gevoelloos voor alles en iedereen.

Ik was het enige deel van mezelf kwijt dat nog kon voelen

En toch bleef ik je wegduwen

Misschien dacht ik dat het vrede of een soort gevoel terug in mijn leven zou brengen

Maar als je al het licht in je leven verjaagt, laat je ook het donker toe

vervang het…

Ik had nooit gedacht dat ik de dag zou meemaken, terwijl ik mezelf het beste deel zie vernietigen

van mij

Afsnijden wat ik mis in de hoop dat het duidelijkheid zou brengen.

Op zoek naar hoe het leven zou zijn als je maar half geleefd hebt

Maar wat ik ook zocht, het feit is...

Ik ben weer alleen