Je ne suis pas seul - Sept, Lartizan

J’suis pas l’dernier ni l’seul esuie-glace, de la place à perde la face

Qui lâche en disant «j'débarrasse le plancher c’est pas grave»

Nombreux tomberont dans les panneaux, du reste on t’en cause

On connaît l’chemin, c’est l’même qui mène à rien, avec on compose

Avance point barre, moyens du bord tant pis mais c’est plus sûr

Que d’rester planté à attendre pendant des lustres une signature

Les mêmes musiques tapent dans toutes les têtes, quelle jolie partition

Les folies s’additionnent et l’addiction conditionne l’adhésion

J’ai aussi mes peurs, de vieux démons qu’la nuit aimerait vaincre

Qui oscillent entre ombre et lumière sans lâcher d’empreintes

D’inquiétantes habitudes alimentaires qui mènent à la morphine

Moi qui pensais qu’mes tocs speed brûleraient mes toxines

La peur du doute, lente, sourde, faut bien qu’elle interfère au cœur

Si ces possibles écueils n'étaient qu’des signes avant-coureurs

Que tout s’détraque d’un coup d’un seul

Une peur du vide qui m’heurte et m’interpelle

La crainte de la perdre, elle, mon étreinte, ma paire d’ailes

On tourne des pages on en connaît les causes

On a bien trop laissé traîner les choses, à commencer par toi

C’est moche, il m’semblait qu’les plus proches potes se séparent pas

Bah si c’est un mal pour un mieux je peux très bien prendre sur moi

Par chance j’perds la mémoire comme eux et elles

Solutions ribambelle;

sauvegardes, notes, carnets, répertoire EDL

Néanmoins pas tout seul à pousser au souvenir malgré les bruits d’couloir

On a tous été sourds, bonjour la claque entre deux tours

«Oui, encore »

Ik ben niet de laatste noch de enige ruitenwisser, ruimte om gezichtsverlies te lijden

Wie laat los en zegt "Ik maak de vloer vrij, het is oké"

Velen zullen voor de tekens vallen, de rest geven wij u de schuld

We kennen de weg, het is dezelfde die tot niets leidt, waarmee we componeren

Advance point bar, middel van de rand jammer maar het is veiliger

Dan om geplant te blijven en eeuwen te wachten op een handtekening

Dezelfde muziek raakt alle hoofden, wat een mooie score

De dwaasheden tellen op en de verslavingsvoorwaarden lidmaatschap

Ik heb ook mijn angsten, oude demonen die de nacht zou willen verslaan

Die schommelen tussen schaduw en licht zonder voetafdrukken achter te laten

Piekeren over eetgewoonten die leiden tot morfine

Ik die dacht dat mijn speedtocs mijn gifstoffen zouden verbranden

De angst voor twijfel, traag, doof, moet het hart hinderen

Als deze mogelijke valkuilen slechts waarschuwingssignalen waren

Dat alles ineens in de war raakt

Een angst voor de leegte die me treft en uitdaagt

De angst om haar te verliezen, mijn omhelzing, mijn paar vleugels

We slaan pagina's om, we kennen de oorzaken

We hebben de zaken veel te lang laten slepen, te beginnen met jou

Het is lelijk, het leek me dat de beste vrienden niet uit elkaar gaan

Nou, als het slecht voor beter is, kan ik het heel goed op me nemen

Gelukkig verlies ik mijn geheugen zoals zij en zij

Ribambelle-oplossingen;

back-ups, notities, notebooks, EDL-directory

Toch niet alleen om de herinnering op te dringen ondanks de geluiden van de gang

We zijn allemaal doof geweest, hallo slap tussen de rondes door

"Ja, alweer "