Kensington Ave - Save The Clock Tower

A wasted life, now excelled in itself

With a blade silver and chrome

He asked me to come and look inside his bones

This room has a floor in which he can’t touch

The ropes hang to keep us awake and creep at night to keep us alive

He said they creep at night to keep him alive

With a shriek so piercing he rattled the pins in his jaw

With a breath he spilled onto the floor

I let him scour the walls, his body an empty shell

Longing for that destined demon

His gums hurt from gnawing on the ball

I wish he would climb back from the floor

Don’t feel alright anymore.

All this flailing has made you weary A new wound

for the flies gathering in admiration

I keep my screams behind the gag

He keeps his breath in a glad bag

With a shriek so piercing he rattled the pins in his jaw

With a breath he spilled onto the floor

I let him scour the walls, his body an empty shell

Longing for that destined demon

This isn’t how he hoped his life would turn out

Watching his body turn to dust

This isn’t how he hoped his life would turn out

Watching his veins begin to rust

The camera captures his motion perfectly

The knot he wears around his wrist so elegantly

Face deep in the earth, far enough to meet his maker

Become his life taker

Een verspild leven, nu uitblonk op zichzelf

Met een lemmet zilver en chroom

Hij vroeg me om in zijn botten te komen kijken

Deze kamer heeft een vloer die hij niet kan aanraken

De touwen hangen om ons wakker te houden en kruipen 's nachts om ons in leven te houden

Hij zei dat ze 's nachts kruipen om hem in leven te houden

Met een gil zo doordringend dat hij de pinnen in zijn kaak rammelde

Met een adem morste hij op de vloer

Ik liet hem de muren schuren, zijn lichaam een ​​lege huls

Verlangen naar die voorbestemde demon

Zijn tandvlees deed pijn van het knagen aan de bal

Ik wou dat hij terug zou klimmen van de vloer

Voel me niet meer goed.

Al dit zwaaien heeft je moe gemaakt Een nieuwe wond

voor de vliegen die zich in bewondering verzamelen

Ik houd mijn geschreeuw achter de grap

Hij houdt zijn adem in een blije tas

Met een gil zo doordringend dat hij de pinnen in zijn kaak rammelde

Met een adem morste hij op de vloer

Ik liet hem de muren schuren, zijn lichaam een ​​lege huls

Verlangen naar die voorbestemde demon

Dit is niet hoe hij hoopte dat zijn leven zou verlopen

Zijn lichaam in stof zien veranderen

Dit is niet hoe hij hoopte dat zijn leven zou verlopen

Kijken hoe zijn aderen beginnen te roesten

De camera legt zijn beweging perfect vast

De knoop die hij zo elegant om zijn pols draagt

Gezicht diep in de aarde, ver genoeg om zijn maker te ontmoeten

Word zijn leven nemer